Αυτός ο δρόμος είναι δικός τους και δικός μας…

του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου
πρώην Προέδρου Συλλόγου Φαρμακοποιών Ηλείας

Ευτυχώς σε αυτήν την χώρα δεν πλήττουμε.

Ένας λόγος παραπάνω εμείς εδώ στην Ηλεία.

Ευλογημένος τόπος.

Όρεξη να έχουμε και από θέματα άλλο τίποτα…..

Η χαρά των διαμοσιογραφούντων.

Τελευταίο θέμα επικαιρότητας αλλά ουχί τελευταίο χρονικά σαν έργο και ουχί τελευταίο σαν σπουδαιότητα είναι το έργο του δρόμου Αγ. Ιωάννης –Κατάκολο. Έργο μεγάλης έμπνευσης για το οποίον είναι σίγουρο ότι θα έχουν κινητοποιηθεί τα πιο φωτεινά μυαλά της πολιτικής και της πολεοδομίας, της τέχνης και της τεχνικής.

Δεν είναι εύκολο κάποιος πολιτικός και πολεοδόμος μέσης στάθμης να συλλάβει αυτό το έργο και πολύ περισσότερο να τολμήσει να το
κατασκευάσει. Δεν είναι καθόλου απλό να καταφέρεις με νέα έργα να υποβαθμίσεις τόσο πολύ έναν δρόμο. Και μάλιστα έναν δρόμο μεγάλης σημασίας λόγω της ύπαρξης του Κατάκολου σαν τουριστικός προορισμός.

Δεν είναι απλό να αυξήσεις κάθετα την επικινδυνότητα του από την στιγμή που αντί να λύσεις τα όποια προϋπάρχοντα προβλήματα
δημιουργείς νέα απολύτως αξεπέραστα. Βέβαια θα ήταν ενδιαφέρον όλοι αυτοί φωτεινοί εγκέφαλοι να εξηγήσουν σε μας τους αδαείς τι είχαν στον νου τους όταν έκαναν την μελέτη και τον σχεδιασμό και τι σκέπτονται τώρα που είναι μπροστά σε αυτό το μεγαλειώδες έργο.
Μπορεί κάπου να έχουν δίκιο και εμείς απλά να μην το βλέπουμε και να τους αδικούμε.

Μέχρι να γίνει αυτό που μάλλον δεν θα γίνει επιβάλλεται σαν κοινωνία κάποια θέματα να τα παίρνομε πάνω μας. Ο δρόμος αυτός ανεξάρτητα ποιος τον κατασκευάζει δεν είναι της Περιφέρειας ούτε του Δήμου Πύργου. Δεν είναι των κατοίκων του Αγ. Ιωάννη και ούτε των κάτοικων του Κατακόλου.

Είναι όλων μα όλων των κατοίκων της Ηλείας και όχι μόνο. Ο καθένας μπορεί να περάσει από αυτόν τον δρόμο και αν είναι τυχερός
θα γλυτώσει. Στην περίπτωση που δεν σταθεί τυχερός το σίγουρο είναι ότι δεν θα φταίει κανείς μα κανείς εκ των «αρμοδίων» που όπως πάντα θα περιοριστούν σε ανέξοδες βαρύγδουπες δηλώσεις.

Αν τελικά αυτός ο δρόμος είναι επικίνδυνος, που είναι, αντί να μετράμε σπασμένα αυτοκίνητα, σακατεμένους ανθρώπους αν όχι και νεκρούς καλό είναι να βάλλουμε ένα τρακτέρ κάθετα στην αρχή του και ένα άλλο κάθετα το τέλος του.

Τόσο απλά.

Και να τα αφήσουμε εκεί μέχρι να γίνει κάτι ουσιαστικό για αυτόν τον δρόμο ακόμη και αν χρειαστεί φύγουν οι νησίδες – παγίδες από την μέση….

Δυστυχώς ο διάλογος σαν διαδικασία έχει τελειώσει και όπου  εξακολουθεί να γίνεται είναι απολύτως προσχηματικός. Φυσικά ούτε ο καταγγελτικός λόγος είναι αποτελεσματικός όταν απέναντι σου έχεις στην καλύτερη των περιπτώσεων «απρόσωπες καριέρες».
Ίσως αυτές οι «απρόσωπες καριέρες» να ασχοληθούν μόνο όταν βρεθούν μπροστά σε έναν κλειστό δρόμο.

Βέβαια και αυτό δεν είναι σίγουρο.

Άλλα εμείς τι έχουμε να χάσουμε???

Έτσι και έτσι χαμένοι είμαστε…..