Όταν οι ένοχοι κρύβονται, οι αδύναμοι γίνονται στόχος

Σε μια χώρα όπου οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, φτάσαμε στο σημείο να ακούμε ότι οι αγρότες —οι άνθρωποι που ξυπνούν από τα χαράματα, παλεύουν με το χώμα, τα χρέη και την απόγνωση— χαρακτηρίζονται ως «εγκληματική οργάνωση».

Και αυτό ενώ, την ίδια στιγμή, η εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ αποκαλύπτει ένα τοπίο που μοιάζει με σενάριο κακογραμμένης ταινίας: επιδοτήσεις-μαμούθ σε ανθρώπους χωρίς ζώα, απίθανα κέρδη «τύπου Τζόκερ» που επαναλαμβάνονται με θαυματουργή συνέπεια, αυτοκίνητα χρυσής πολυτέλειας και γονικές παροχές που μετατρέπουν δημόσιο χρήμα σε οικογενειακή περιουσία.

Η αντίθεση είναι εκκωφαντική.
Οι πραγματικοί παραγωγοί, αυτοί που καλλιεργούν, που πονάνε τη γη τους, που είδαν τα κόστη να εκτοξεύονται και τα εισοδήματά τους να εξαφανίζονται – οι κτηνοτρόφοι που τους θανατώνουν τα ζώα, αντιμετωπίζονται ως ύποπτοι. Αντίθετα, όσοι επί χρόνια εκμεταλλεύτηκαν τις στρεβλώσεις, κρύβονται πίσω από γραφεία, σφραγίδες και πολιτικές πλάτες.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι ποιος αδικείται.
Είναι ποιος βολεύεται από αυτή την αντιστροφή ρόλων.

Η φτώχεια δεν φέρνει μόνο εξαθλίωση. Φέρνει και φωνή. Μια φωνή που πολλές φορές γίνεται έντονη, οργισμένη, απελπισμένη. Οι αγρότες δεν βγήκαν στους δρόμους από χόμπι. Βγήκαν γιατί η επιβίωση δεν είναι διαπραγμάτευση. Βγήκαν γιατί η αξιοπρέπεια δεν μπορεί να περιμένει. Βγήκαν γιατί όταν η Πολιτεία τους οδηγεί σε οικονομικό αδιέξοδο, όταν οι πληρωμές καθυστερούν, όταν η τιμή αγοράς των προϊόντων τους δεν καλύπτει ούτε το κόστος παραγωγής, τότε η ένταση δεν είναι «παρανομία». Είναι συνέπεια.

Αντί, όμως, η κυβέρνηση να ακούσει, να ελέγξει, να αποδώσει ευθύνες εκεί όπου πραγματικά υπάρχουν, επιλέγει τον εύκολο δρόμο: την καταστολή. Ένα αστυνομικό κράτος που χτίζεται βήμα-βήμα, με πρόσχημα τη «τάξη», αλλά με στόχο το φόβο. Ένα παρακράτος μηχανισμών που γνωρίζει πώς να σιωπά όταν πρέπει και πώς να βρυχάται όταν τον βολεύει.

Δεν είναι τυχαίο.
Είναι παλιά τακτική.

Όπως λέει και η παροιμία, «παλιά μου τέχνη κόσκινο».
Η Ελλάδα του 2025 δεν χρειάζεται άλλες διώξεις κατά των φτωχών. Χρειάζεται διώξεις κατά της ατιμωρησίας. Χρειάζεται έλεγχο στους πραγματικούς ωφελημένους. Χρειάζεται διαφάνεια, όχι επικοινωνία. Χρειάζεται πολιτική με ανθρώπινο πρόσωπο, όχι ροπαλοφορούντες που βαφτίζουν την απελπισία «έγκλημα».

Αν υπάρχει εγκληματική οργάνωση, δεν βρίσκεται στα τρακτέρ. Βρίσκεται εκεί όπου το δημόσιο χρήμα εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη. Εκεί όπου κάποιοι πλούτισαν, ενώ η περιφέρεια μαράζωνε. Εκεί όπου η Πολιτεία επέτρεψε για χρόνια το πάρτι. Και όσο αυτοί μένουν στο απυρόβλητο, τόσο η κοινωνία θα βυθίζεται στην οργή, την ανασφάλεια και την αδικία. Γιατί, τελικά, δεν είναι οι αγρότες το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι η εξουσία έχει μάθει να πυροβολεί προς τα κάτω και να γνέφει προς τα πάνω.