«Όταν όλοι ξέρουν, αλλά κανείς δεν μιλά»

Αν δεχθούμε ως αφετηρία ότι ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα από το βιβλίο του, παρουσιάζει γεγονότα αποσπασματικά, με μισές αλήθειες ή και παραποιημένα, τότε πράγματι γεννάται ένα εύλογο ερώτημα: Γιατί οι πρώην συνεργάτες του δεν μιλούν καθαρά;
Γιατί δεν λένε “τι πραγματικά έγινε”;
Γιατί δεν ζητούν συγγνώμη για τη δική τους ευθύνη;

Η απάντηση — όσο κι αν δεν αρέσει — είναι σύνθετη, αλλά όχι ακατανόητη:

1. Κανένας πολιτικός δεν θέλει να παραδεχτεί δημόσια ότι υπήρξε μέρος αποτυχίας

Η παραδοχή ευθύνης στην Ελλάδα ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Κανείς δεν θα βγει να πει: «Ναι, ήμασταν μέρος ενός λάθους. Ναι, συμβάλλαμε στην καταστροφή.» Αυτό απλώς δεν συμβαίνει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.

2. Οι πρώην συνεργάτες του έχουν ο καθένας το δικό του αφήγημα να προστατεύσει

Μπορεί να αντιπαθούν τον Τσίπρα σήμερα, μπορεί να του χρεώνουν τα πάντα, αλλά: θέλουν να διασωθούν πολιτικά, θέλουν να παραμείνουν “καθαροί”, δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι συνυπέγραψαν επιλογές που έκαναν τη χώρα να ζήσει το 2015 ως εθνικό τραύμα. Όλοι θέλουν να μείνουν «οι καλοί» στην ιστορία.

3. Αν πουν όλη την αλήθεια, θα κατηγορήσουν… και τον εαυτό τους

Η περίοδος 2015–2019 δεν ήταν μονοπρόσωπη. Δεν αποφάσιζε μόνο ο Τσίπρας. Συμβούλιο υπουργών είχε — και όλοι ψήφιζαν. Αν κάποιος παραδεχτεί ευθέως: «Ναι, ήμουν κι εγώ μέρος ενός πολιτικού τσίρκου» τότε έχει τελειώσει. Πολιτικά, κοινωνικά, ιστορικά.

4. Ο ρόλος του θύματος είναι πάντα πιο βολικός

Γιατί να πουν την αλήθεια; Είναι πολύ πιο εύκολο να παριστάνουν: τον προδομένο, τον παραγκωνισμένο, τον «διαφωνούντα» που έφυγε από αρχές. Έτσι διασώζουν το προφίλ τους χωρίς να πάρουν καμία πραγματική ευθύνη.

5. Το παιχνίδι της μνήμης στην Ελλάδα είναι πάντα επιλεκτικό

Ο κόσμος ξεχνά. Η πολιτική τάξη το ξέρει. Και χτίζει πάνω σε αυτό. Όσο περνούν τα χρόνια, ο καθένας ξαναγράφει την ιστορία για να βγει καθαρός: ο Τσίπρας γράφει τη δική του εκδοχή, οι συνεργάτες του αφήνουν υπονοούμενα χωρίς να τολμούν να πουν το σύνολο, και όλοι ζητούν μια θέση στο αύριο χωρίς να λογοδοτούν για το χθες.

Και το πιο ειλικρινές συμπέρασμα;
Δεν ζητούν συγγνώμη, δεν μιλούν ανοιχτά, δεν ξεκαθαρίζουν την αλήθεια, γιατί κανείς τους δεν θέλει να πληρώσει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
Η σιωπή δεν είναι αδυναμία. Είναι στρατηγική.