Δεν ξέρω τι συμβαίνει…

Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα… δεν ξέρω τι συμβαίνει σε αυτό το νομό, που και φέτος είχε φωτιές – κι όμως το καλοκαίρι ακόμη δεν έχει τελειώσει. Κάθε νέα μέρα, όταν ξημερώνει, φέρνει μαζί της ένα βάρος: άγχος για το αν θα έχουμε νέες εστίες, αν θα γίνουμε και πάλι μάρτυρες καταστροφών, απώλειας περιουσιών, ίσως και ανθρώπινων ζωών.

Το καλοκαίρι θα έπρεπε να είναι εποχή ξεγνοιασιάς, ανεμελιάς, ξεκούρασης και χαλάρωσης, μια ανάσα πριν από τον δύσκολο χειμώνα. Κι όμως, έχει καταντήσει εποχή αγωνίας. Μια εποχή που, όταν πλησιάζει, να ψιθυρίζουμε σχεδόν φοβισμένοι: «Βόηθα Παναγιά». Να τρέμουμε για τις καταστροφές που ίσως έρθουν.

Η φετινή φωτιά έφτασε μια ανάσα από το να κάψει την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, την Πάτρα. Αδιανόητο κι όμως πραγματικό. Και όταν σβήσουν και οι τελευταίες φλόγες, θα ξαναρχίσει το γνώριμο τελετουργικό: δηλώσεις, υποσχέσεις, μεγάλα λόγια. Τα γνωστά θα… θα… θα… που ηχούν κενά μέσα στον καπνό της απώλειας. Η γη μας πληγώνεται ξανά και ξανά. Το μόνο που μένει να αναρωτηθούμε είναι: μέχρι πότε θα μετράμε καλοκαίρια με στάχτες; Μέχρι πότε θα αποδεχόμαστε τη μοίρα μας σαν να είναι αναπόφευκτη; Μέχρι πότε θα κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε μια πραγματικότητα που, χρόνο με τον χρόνο, γίνεται όλο και πιο σκληρή;

Δεν είναι μόνο οι φλόγες που καίνε τα δάση και τα σπίτια μας· είναι και η αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι τίποτα δεν μαθαίνουμε. Κάθε χρόνο, μόλις πέσουν οι πρώτες βροχές, η μνήμη μας σβήνει μαζί με τις στάχτες. Ξεχνάμε το φόβο, τις εικόνες από τον ουρανό που σκοτείνιασε, τα ελικόπτερα που πετούσαν χαμηλά, τους ανθρώπους που έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν.

Κι όμως, η πρόληψη δεν είναι μυστήριο· είναι οργάνωση, σχέδιο, υπευθυνότητα. Είναι καθαρισμός δασών, περιπολίες, έγκαιρη επέμβαση. Είναι σεβασμός σε μια φύση που μας ταΐζει και μας δροσίζει, που χωρίς αυτήν η ζωή μας χάνει το νόημά της.

Αν συνεχίσουμε έτσι, κάποτε δεν θα έχουμε τίποτα να προστατέψουμε. Θα έχουμε χάσει τα δάση μας, τα χωριά μας, τις μνήμες μας. Και τότε, δεν θα φταίνε μόνο οι εμπρηστές ή οι αστοχίες του κράτους· θα φταίμε όλοι μας, γιατί αφήσαμε τις ίδιες πληγές να ανοίγουν ξανά και ξανά.

Ίσως να έφτασε η ώρα να μην περιμένουμε απλώς να σβήσουν οι φωτιές, αλλά να φροντίσουμε να μην ανάψουν ποτέ. Γιατί η γη μας δεν αντέχει άλλο. Και γιατί η δική μας γενιά δεν έχει το δικαίωμα να παραδώσει μόνο στάχτες στην επόμενη.