Από την Ηλεία ως την Αιτωλοακαρνανία: Μια άγνωστη διαδρομή φυσικού κάλλους

Ένα ταξίδι στην καρδιά της Δυτικής Ελλάδας, εκεί όπου η φύση επιμένει να ανασαίνει — σιωπηλά, αθέατα, αλλά μεγαλόπρεπα.

Σε μια Ελλάδα που συχνά βλέπει μόνο το Αιγαίο και ξεχνά το δυτικό της πρόσωπο, εκτείνεται μια διαδρομή που ενώνει τρεις νομούς μέσα από δάση, λίμνες, βουνά και ξεχασμένα φαράγγια. Από τα πλατάνια της Φολόης μέχρι τις σιωπηλές ακτές της Τριχωνίδας, η Δυτική Ελλάδα αποκαλύπτει ένα πρόσωπο ανεξερεύνητο, αυθεντικό και σε πολλές περιπτώσεις… εγκαταλελειμμένο.

Η Φολόη – το αρχαίο δάσος των Κενταύρων

Ξεκινώντας από την Ηλεία, το δάσος της Φολόης μοιάζει με ζωντανό μύθο. Βελανιδιές που απλώνονται σε χιλιάδες στρέμματα, ήχοι πουλιών, μικρά ρυάκια και ατμόσφαιρα παραμυθιού. Παρά την αξία του ως οικοσύστημα και ιστορικό τοπόσημο, η τουριστική του αξιοποίηση παραμένει σχεδόν ανύπαρκτη. Χωρίς οργανωμένα μονοπάτια, ενημερωτικά κέντρα ή ήπιας μορφής υποδομές, η Φολόη δείχνει να αντιστέκεται στην ανάπτυξη, αλλά και να πληγώνεται από την αδιαφορία.

Ο Αράκυνθος και οι Λίμνες της Αιτωλοακαρνανίας – μια ήσυχη δύναμη

Περνώντας προς τα βόρεια, στα σύνορα Αχαΐας – Αιτωλοακαρνανίας, ο Αράκυνθος απλώνει τους χαμηλούς του όγκους πάνω από τις λίμνες Λυσιμαχία και Τριχωνίδα. Η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας, η Τριχωνίδα, παραμένει ένα μυστικό τοπίο, με καθαρά νερά, πλούσια ορνιθοπανίδα, καλαμιώνες και μικρούς παραλίμνιους οικισμούς. Παρά τις τεράστιες δυνατότητες για οικοτουρισμό, παραμένει υποβαθμισμένη, χωρίς οργανωμένο σχέδιο προστασίας και αξιοποίησης.

Η Ορεινή Ναυπακτία – ερημωμένη αλλά ακαταμάχητη

Το ταξίδι ολοκληρώνεται στην Ορεινή Ναυπακτία, έναν τόπο που μοιάζει να ανήκει σε άλλη εποχή. Κρυμμένα χωριά όπως η Άνω Χώρα, η Κλεπά, η Αμπελακιώτισσα, το Τερψιθέα – ανάμεσα σε έλατα και κελαρυστά ρυάκια – μαγεύουν τον επισκέπτη που αναζητά ηρεμία και αυθεντικότητα. Όμως τα σημάδια της ερήμωσης είναι παντού: κλειστά σχολεία, γηρασμένοι πληθυσμοί, έλλειψη πρόσβασης και κρατικής μέριμνας.

Ένα σχόλιο για το τέλος

Η διαδρομή αυτή, που διασχίζει τρεις νομούς με διαφορετικά τοπία αλλά κοινές πληγές, θα μπορούσε να αποτελεί ραχοκοκαλιά ενός σύγχρονου, βιώσιμου τουριστικού και περιβαλλοντικού μοντέλου. Αντί γι’ αυτό, παραμένει ένας άγραφος χάρτης. Η εγκατάλειψη, η έλλειψη υποδομών και η απουσία οράματος κρατούν τη Δυτική Ελλάδα στην αφάνεια. Και όμως, εκεί μέσα – στα δέντρα, στα νερά, στις πέτρες και στους ανθρώπους που επιμένουν – υπάρχει ακόμη κάτι πολύτιμο. Αρκεί να το δούμε.