Η Ηλεία συνεχίζει να μαραζώνει: Μετά τα Πανεπιστήμια, φεύγει και η ΣΕΤΤΗΛ

Αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα χρειαστεί καν να την κλείσουν την Ηλεία. Θα την έχουμε κλείσει μόνοι μας.

Μια ακόμα «μαχαιριά» στο ήδη ταλαιπωρημένο σώμα της Ηλείας συντελείται με την αποδοχή του κλεισίματος της Σχολής Εκπαίδευσης Τεχνικών Τηλεπικοινωνιών (ΣΕΤΤΗΛ) στον Πύργο.
Χωρίς αντίσταση, χωρίς φωνή, χωρίς σχέδιο.
Όπως ακριβώς έγινε και με τις Πανεπιστημιακές Σχολές.
Όπως ακριβώς γίνεται κάθε φορά που κάτι σημαντικό φεύγει από τον τόπο μας — κι εμείς απλώς το παρακολουθούμε να χάνεται.

Η ΣΕΤΤΗΛ, πέρα από την ιστορική και στρατηγική της σημασία, αποτελούσε και έναν κρίσιμο κρίκο για την τοπική κοινωνία και οικονομία. Νέοι άνθρωποι, στρατιωτικό και τεχνικό προσωπικό, προμήθειες, ζωή. Όλα αυτά έδιναν πνοή σε μια πόλη που διψά για παρουσία και για προοπτική. Η απομάκρυνσή της δεν είναι απλώς μια διοικητική πράξη. Είναι ένα ακόμα σημάδι εγκατάλειψης.

Μια νομοτελειακή υποχώρηση;

Η επίσημη σιωπή που περιβάλλει την απόφαση είναι εκκωφαντική. Ούτε τοπικοί φορείς, ούτε οι βουλευτές, ούτε οι δήμαρχοι σήκωσαν το ανάστημά τους, εκτός από κάτι… ψιθύρους που εκστόμιζαν έτσι, για την τιμή των όπλων!
Η αποδοχή του «μοιραίου» μοιάζει να είναι το νέο πολιτικό ήθος της Ηλείας: δεν αντιδρούμε, δεν διεκδικούμε, δεν ενοχλούμε. Και κάπως έτσι, κλείνουν πανεπιστημιακά τμήματα. Φεύγουν δημόσιες υπηρεσίες. Μαραζώνουν τα νοσοκομεία. Διαλύονται τα σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα.
Και τώρα, αφαιρείται και η στρατιωτική παρουσία, μια από τις λίγες δομές που είχαν μείνει να λειτουργούν — έστω και οριακά.

Ένας νομός που αδειάζει

Η Ηλεία δεν πεθαίνει από φυσικές καταστροφές — αν και δεν τις λείπουν ούτε αυτές. Πεθαίνει από τη σταδιακή αφαίρεση λειτουργιών, από τη διοικητική συρρίκνωση, από την αποδόμηση της ταυτότητάς της. Όταν φεύγουν τα παιδιά, όταν κλείνουν οι σχολές, όταν οι νέοι δεν βλέπουν καμία προοπτική να μείνουν, τότε δεν μιλάμε απλώς για οικονομική ύφεση. Μιλάμε για πολιτισμική ερήμωση. Για ένα βαθύ, υπαρξιακό κενό.

Η καθημερινότητα μικραίνει. Οι φωνές λιγοστεύουν. Τα φώτα σβήνουν νωρίτερα. Η απουσία προοπτικής γίνεται τρόπος ζωής.

Ποιοι φταίνε; Όλοι όσοι σιώπησαν

Φταίνε όσοι κυβέρνησαν και δεν έδωσαν ποτέ αναπτυξιακό σχέδιο για την Ηλεία ή αν έδωσαν ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Φταίνε όσοι εκπροσώπησαν τον νομό και περιορίστηκαν σε δημόσιες σχέσεις και παραγοντισμούς. Φταίνε οι τοπικοί άρχοντες που βολεύτηκαν σε μικροπολιτικά ανταλλάγματα αντί να διεκδικήσουν το αυτονόητο: υποδομές, παιδεία, υγεία, εργασία.

Φταίμε κι εμείς όμως. Γιατί δεχτήκαμε τη σιωπή ως κανονικότητα. Γιατί δεν εξοργιστήκαμε όταν έφευγαν οι σχολές. Γιατί δεν συγκεντρωθήκαμε μαζικά έξω από τα δημόσια κτίρια να απαιτήσουμε, να διεκδικήσουμε, να πούμε: «Ως εδώ».

Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια

Η απομάκρυνση της ΣΕΤΤΗΛ δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου εγκατάλειψης που απλώνεται εδώ και χρόνια.
Το ερώτημα είναι πλέον υπαρξιακό: Θέλουμε η Ηλεία να υπάρχει ως ζωντανός τόπος, ή να γίνει μονάχα μια θλιβερή υποσημείωση στην ιστορία της Περιφέρειας;
Δεν σώζεται αυτός ο τόπος με επιτροπές, συσκέψεις κι επιστολές. Σώζεται με διεκδίκηση, φωνή, οργάνωση και πάθος. Και κυρίως, με ένα όραμα που δεν φοβάται να κοιτάξει το αύριο.

Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα χρειαστεί καν να την κλείσουν την Ηλεία.
Θα την έχουμε κλείσει μόνοι μας. Σιωπηλά.