Γιατί απέτυχε ο Εμπορικός Σύλλογος Ήλιδας

Η αποτυχία ενός συλλογικού οργάνου δεν είναι ποτέ απλώς αποτέλεσμα “ατυχών συγκυριών”. Είναι αντανάκλαση μιας ευρύτερης παθογένειας.

Ο Εμπορικός Σύλλογος Ήλιδας – άλλοτε πυλώνας εκπροσώπησης των επαγγελματιών του τόπου – μοιάζει σήμερα με σκιά του εαυτού του: άφωνος, αδρανής και ανίσχυρος.
Και η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο πρόσωπα, αλλά και μια νοοτροπία βαθιά ριζωμένη στην τοπική κοινωνία.

Ένας Σύλλογος χωρίς φωνή

Ο Εμπορικός Σύλλογος Ήλιδας απέτυχε στον βασικότερο ρόλο του: να είναι η φωνή των επαγγελματιών. Σε μια περίοδο που η τοπική αγορά μαραζώνει, που τα καταστήματα βάζουν λουκέτο και που η νέα γενιά στρέφεται μαζικά στην εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση, ο Σύλλογος αντί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, αναλώνεται σε εσωστρέφεια και ανούσιες τυπικότητες.

Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο

Η νυν διοίκηση δεν τόλμησε να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα. Αποφεύγοντας τις ρήξεις, απέφυγε και την ευθύνη.
Ποιο ήταν το σχέδιο δράσης για την ανάσχεση της εμπορικής παρακμής;
Ποια στρατηγική εφαρμόστηκε για την τόνωση της τοπικής αγοράς;
Ποια πίεση ασκήθηκε στους αρμόδιους φορείς για ουσιαστικά μέτρα στήριξης;

Οι απαντήσεις σιωπηλές – όπως και ο Σύλλογος.

Σιωπή μπροστά στις κρίσεις

Οταν οι επαγγελματίες παλεύουν να επιβιώσουν, τόσο ο Εμπορικός Σύλλογος στέκεται αμέτοχος. Όχι μόνο δεν έθεσε αιτήματα στην Πολιτεία, αλλά δεν στήριξε ούτε ηθικά τους ανθρώπους που εκπροσωπεί. Σήμερα, εν μέσω ακρίβειας, πληθωρισμού και αποδιάρθρωσης της τοπικής οικονομίας, η στάση παραμένει η ίδια: αφωνία.

Μια δομή χωρίς κύρος

Η έλλειψη οράματος και η απουσία ουσιαστικής δράσης έχουν οδηγήσει σε απαξίωση. Ο Σύλλογος δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε στους ίδιους τους επαγγελματίες. Τα μέλη δείχνουν αδιαφορία, και η εικόνα είναι εκείνη ενός σώματος χωρίς ψυχή.

Ο ρόλος των μελών – Η συνενοχή της σιωπής

Δεν ευθύνονται μόνο οι διοικούντες. Η συλλογική σιωπή των μελών συνιστά συνενοχή. Όταν οι επαγγελματίες παραιτούνται από το δικαίωμα και την υποχρέωση της συμμετοχής, όταν δέχονται παθητικά τη διάλυση των θεσμών που τους εκπροσωπούν, τότε καμία αλλαγή δεν μπορεί να έρθει.

Και τώρα τι;

Αν ο Εμπορικός Σύλλογος Ήλιδας θέλει να επιβιώσει, πρέπει να ανασυγκροτηθεί από μηδενική βάση. Χρειάζεται νέο αίμα, τόλμη, σύγκρουση με τη νοοτροπία της αδράνειας. Χρειάζεται ανθρώπους που δεν βλέπουν τον Σύλλογο ως «παραμάγαζο» ούτε ως σκαλοπάτι για προσωπικές επιδιώξεις, αλλά ως όργανο ζωντανό, διεκδικητικό και μαχητικό.

Αλλιώς, ας αναγνωρίσει το προφανές: ότι έχει αποτύχει. Και ας αποσυρθεί με την αξιοπρέπεια που δεν επέδειξε στην ενεργή του δράση.