4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ???

του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου
π. Προέδρου Συλλ’ογου Φαρμακοποιών Ηλείας

Το να μιλάς για τον καρκίνο δεν είναι κάτι απλό … Πριν κάποια χρόνια κάποιοι απέφευγαν ακόμη και να πουν την λέξη καρκίνος. Όλοι μας έχουμε κάποια εμπειρία του τι σημαίνει αυτή η αρρώστια. Άλλοι σε προσωπική βάση και άλλοι έχοντας ένα περιστατικό στο άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον. Μόνο όμως αν είσαι άμεσα εμπλεκόμενος μπορείς να καταλάβεις πέρα όλων των άλλων και την απίστευτη ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλονται αυτοί οι ασθενείς. Πάμε τώρα σε μια μικρή ιστορία για να καταλάβουμε, αν καταλάβουμε, τι σημαίνει να έχει κάποιος καρκίνο στην ωραία επαρχία … Ο καρκίνος διαγνώστηκε στον Πύργο. Αξονικές και διάφορες άλλες εξετάσεις. Πέρα από ένα σημείο υπήρχε ένας πλήρης φάκελος.

«Πρέπει να δείτε ογκολόγο γιατί πρέπει να αρχίσει επειγόντως χημειοθεραπείες». Ξεκινάμε πεντέμισι το πρωί να πάμε στην Πάτρα να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Πήραμε όλες τις εξετάσεις και ευτυχώς δεν πήραμε μαζί μας τον άρρωστο…. Και αυτό το ευτυχώς το είπαμε εκ των υστέρων. Είμαστε εκεί κατά τις επτά πάρα είκοσι …. Πήραμε το νούμερο 18. «Ο γιατρός μάλλον δεν θα φτάσει στο 18. Δεν θα σας δει. Αν θέλετε μπορείτε να περιμένετε αλλά εγώ πρέπει να σας το πω». «Μπορεί να πάρουμε νούμερο για αύριο??» «Όχι δεν γίνεται απλώς πρέπει να έλθετε αύριο πιο πρωί να πάρετε νούμερο πιο μικρό…» «Πόσο πιο πρωί ???

Ερχόμαστε από τον Πύργο
Γιατί δεν μπορείτε να μας δώσετε τώρα νούμερο για αύριο?? Που είναι το πρόβλημα???» «Τι να σας πω ……» Εκείνοι την στιγμή μας πλησίασε κάποιος από αυτούς που ήλθαν να πάρουν νούμερο. «Παιδιά είστε καινούργιοι????» «Ε ναι…» «Καλώς ήλθατε στο κλαμπ Δεν είναι τίποτα θα συνηθίσετε και σεις Μη κάνετε έτσι.. Έκανα μισή ώρα διαδρομή να έλθω εδώ απλά και μόνο για να πάρω νούμερο τώρα θα γυρίσω πίσω να πάω τα παιδιά σχολείο και μετά θα πάρω τον πατέρα μου να τον φέρω στον ογκολόγο. Τόσο καιρό που πάω και έρχομαι το έχω συνηθίσει δεν μου κάνει καν εντύπωση Θα συνηθίσετε και σεις. Μη ρωτάτε τίποτα….»

Η γραμματέας μας ενημέρωσε ότι κάποιος άλλος καινούργιος γιατρός στο ογκολογικό είχε μικρότερο νούμερο και μας είπε αν θέλουμε να μας δει αυτός. Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Πήραμε το νούμερο για τον άλλον γιατρό …. Περιμέναμε.. Στον διάδρομο δίπλα μας ασθενείς και συγγενείς τρελαμένοι πέρα δώθε. Ένοιωθες ότι δεν ήξεραν ούτε που πήγαιναν και ούτε από πού ερχόνταν… Πόρτες να ανοίγουν πόρτες να κλείνουν. «Δεν είναι τώρα εδώ ο γιατρός θα περιμένετε …. Τι να σας πω που να ξέρω πόση ώρα θα κάνει να έλθει Αν μπορείτε καλό είναι να περιμένετε»

«Κακώς ήλθατε σήμερα αλλά θα δούμε τι θα κάνουμε». Εξηγήσεις και παρεξηγήσεις. Ένταση. Φωνές φασαρίες… Γιατροί στον διάδρομο να πηγαίνουν μπροστά και πίσω τους μπουλούκι ασθενών κα συγγενών να προσπαθούν να μιλήσουν μαζί τους. Να τους δείχνουν εξετάσεις και να πάρουν μια κάποια απάντηση. Άλλοι γιατροί να προσπαθούν να εξηγήσουν όσο και όπως μπορούσαν σε μια γωνιά του διαδρόμου. Άλλοι δεν έλεγαν τίποτα και προχωρούσαν κάνοντας στην άκρη τον κόσμο που τους είχε κυκλώσει….. Κάποιοι ασθενείς να κρατούν ψηλά τον ορό να προσπαθούν να περάσουν μέσα σε αυτήν την πολυκοσμία. Χάος.

Έχουμε συνηθίσει να λέμε τέτοιες σκηνές ότι είναι τριτοκοσμικές. Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε πως είναι εκεί. Μπορεί να είμαστε υπερβολικοί μπορεί να είμαστε και εξαιρετικά επιεικείς. Όπως και να έχει την κατάσταση αυτή δεν άντεχες να την βλέπεις μπροστά σου ούτε καν σαν παρατηρητής. Ακόμη και η σκέψη ότι θα μπορούσες να είσαι μέσα σε αυτό το σκηνικό σαν άρρωστος μόνο ανατριχίλα σου έφερνε. Περιμέναμε μέχρι τις 5 το απόγευμα να μας δει ο γιατρός. Αφού είδε τον φάκελο με τις εξετάσεις μας είπε ότι πρέπει να κάνει εδώ και τώρα εισαγωγή. Θα τα ετοιμάσω όλα τα χαρτιά και θα πάτε να φέρετε τον άρρωστο οπωσδήποτε σήμερα.

Αύριο θα είναι πιο δύσκολο να περιμένετε από την αρχή … Τι πιο απλό να φύγεις από την Πάτρα λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα και είσαι μετά πάλι στο Ρίο λίγο μετά τις επτά με τον άρρωστο για να γίνει εισαγωγή. Το να γίνει εισαγωγή το θεωρούσαμε απλό αλλά φαίνεται ότι τίποτα δεν είναι απλό σε αυτήν την περιπέτεια Αν και ήταν πλήρης ο φάκελος αν και υπήρχε γνωμάτευση για εισαγωγή από τον ογκολόγο ο άρρωστος έφτασε αισίως στον θάλαμο μετά από μόλις έξι ώρες. Στις μια και μισή την νύχτα. Τόσο απλά …..

Για την ιστορία μετά την αρχική Νοσηλεία άρχισαν τα τακτικά δρομολόγια Πύργος – Πάτρα για τις χημειοθεραπείες κάποιες από τις οποίες τις έκανε πάνω σε καρέκλα ελλείψει κρεβατιών. Αυτή είναι η πραγματικότητα ενός καρκινοπαθούς στην Επαρχία και ειδικότερα στην Ηλεία που έχουμε την ευτυχία να ζούμε. Αυτά κάποιοι εκ των αρμοδίων τα θυμούνται την Παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου για να υποσχεθούν πάλι τα συνηθισμένα αγνοώντας βέβαια ότι το να υπόσχεσαι σε καρκινοπαθείς ξέροντας ότι λες ψέματα είναι τουλάχιστον κακοήθεια. Αλλά ψιλά γράμματα …..

Εμείς στην Ηλεία ακόμη περιμένουμε την ογκολογική της Αμαλιάδας που ανακοίνωσε η κυρία Αυγερινοπούλου και με φωτογραφία του τότε Υπουργού του κου Πλεύρη με τον οποίον κατά πώς είπε τα είχε κανονίσει..… Καλά έκανε και το υποσχέθηκε. Στην ουσία ξέρει ότι αυτό το πρόβλημα και όχι μόνο αυτό καίει την περιοχή μας και μια υπόσχεση για την επίλυση του θα της έδινε πολιτικούς πόντους. Μην ξεχνάμε ότι και οι καρκινοπαθείς ψηφίζουν. Για όσο διάστημα είναι ικανοί βέβαια να ψηφίζουν …