Το Πολυτεχνείο ήταν όλων…

Πολυτεχνείο σήμερα, 50 χρόνια μετά την εξέγερση των φοιτητών που οδήγησε στην κατάρρευση της χούντας.
Μισό αιώνα, λοιπόν, μετά και μερικά πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Αυτό που άλλαξε φυσικά είναι η ελευθερία – η απόλυτη ελευθερία να εκφράζεσαι, να διαβάζεις ότι θες, να πηγαίνεις όπου θες.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας ανθρώπων ή ενός κόμματος. Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλους, τους χιλιάδες φοιτητές, αγρότες, οικοδόμους. Ανήκει σε όλα τα κόμματα γιατί στο Πολυτεχνείο συμμετείχαν και αριστεροί και δεξιοί.

Κι αν κάποιοι εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο με κάποια θέση στην πολιτική ζωή της χώρας δε σημαίνει τίποτα. Γιατί λίγοι ήταν αυτοί, οι περισσότεροι επέστρεψαν στις οικογένειές τους, στις δουλειές τους και πάρα πολλοί δεν μίλησαν ποτέ για τον αγώνα τους. Έκαναν το καθήκον τους απλά, για να ζήσουν οι επόμενες γενιές ελεύθερες.

Φυσικά και δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι νοσταλγοί των μαύρων χρόνων της Ελλάδας. Υπάρχουν και άνθρωποι που ενώ δεν έζησαν την 7ετία σήμερα υμνούν τους χουντικούς. Η δημοκρατία φυσικά όλα τα ανέχεται, όλα τα υπομένει. Ακόμη και αυτούς.

Βέβαια, γι’ αυτό ευθύνεται το σχολικό σύστημα που δεν μαθαίνει στα παιδιά ούτε τη σύγχρονη ούτε την παλαιότερη ιστορία μας. Κι έτσι υπάρχουν νέοι που νομίζουν ότι ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είναι το… γήπεδο του Ολυμπιακού. Όσο κι αν φαίνεται χιουμοριστικό είναι μια πραγματικότητα. Κι αυτό συμβαίνει αφού τους ήρωες της Επανάστασης του 1821 τους τιμούμε… με παρελάσεις που μετατρέπονται σε επίδειξη μόδας και ομορφιάς, αντί να γίνονται μαθήματα για την ιστορία μας.

Μαθήματα για το τι έγινε το 1940 και γιατί ο ίδιος ο Χίτλερ είπε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες.

Ξέρετε κάτι; Αμφιβάλλω αν σε 50 χρόνια οι νέοι εκείνης της εποχής θα γνωρίζουν για το Πολυτεχνείο και την εξέγερση του λαού.

Κι ένας λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος!!!