Θέλουν να νομιμοποιήσουν την παρανομία;

Αν υπήρχε η στοιχειώδης πολιτική βούληση το φαινόμενο σε όλη τη χώρα θα μπορούσε να αποτελεί παρελθόν.

Σπιάτζα, Άγιος Ηλίας, Επιτάλιο, Κατάκολο κρατούν τα …σκήπτρα της αυθαιρεσίας.

του Γιώργου Φάκου

Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, “Το «κλειδί» της ρύθμισης θα είναι η χρονική διάρκεια της κατοχής του καταπατημένου ακινήτου με ορόσημο το 1970 ή το 1980. Για να εγείρει κάποιος αξιώσεις εξαγοράς καταπατημένου ακινήτου θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει στην κατοχή του το δημόσιο ακίνητο πάνω από 50 χρόνια, αν ληφθεί υπόψη ως έτος βάσης το 1970, ή πάνω από 40 χρόνια, αν η αφετηρία είναι το 1980”.

Δηλαδή, το ίδιο το Κράτος που πρώτο πρέπει να δίνει το μήνυμα της νομιμότητας και της δικαιοσύνης επιβραβεύει αυτούς τους “έξυπνους” που πριν μερικές 10ετίες καταπάτησαν ότι μπορούσαν, φτάνοντας ακόμη και πάνω στην άμμο να χτίζουν, εκεί που σκάει το κύμα!

Στα περίπου 20.000 αυθαίρετα που υπάρχουν στο νομό Ηλείας, σύμφωνα με παλαιότερη δημοσίευση, υπάρχουν αυθαίρετα που έχουν “ιδιοκτήτες” άτομα με ιδιαίτερη υψηλή οικονομική επιφάνεια, τα οποία κάθε καλοκαίρι παραθερίζουν εις βάρος των άλλων πολιτών… της Β’ κατηγορίας! Διότι αυτοί ήταν οι έξυπνοι που λάδωσαν ότι κινείτο στη γη για να απολαμβάνουν καλύτερα τη θάλασσα, τον ήλιο.

Το θέμα των αυθαιρέτων της Ηλείας δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται στην επιφάνεια. Από την 10ετία του 1990 καμία κυβέρνηση, παρά τις προειδοποιήσεις, δεν προχωρούσε σε κατεδάφισή τους για να μη χάσει ένα ιδιαίτερα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων της. Κάθε φορά που πλησίαζαν εθνικές εκλογές τα μεγαλύτερα υποψήφια κόμματα παρουσίαζαν μεγαλεπίβολα σχέδια για την οριστική τους νομιμοποίηση. Μια νομιμοποίηση όμως που από χρόνια το ίδιο το κράτος άτυπα είχε επιβάλλει με το να τους εξασφαλίζει ρεύμα και τηλέφωνο.

Καμμιά φορά ακούγονταν και πολιτικές φωνές που μίλαγαν για κατεδάφισή τους και κάθε φορά προκαλούσαν τα γέλια των πολιτών.

Αυτές οι αυθαίρετες κατοικίες στην αρχή ξεκίνησαν ως καλύβες που οι κάτοικοι των γύρω περιοχών συνήθιζαν να φτιάχνουν τους καλοκαιρινούς μήνες και κάθε φθινόπωρο τις διέλυαν μέχρι την επόμενη καλοκαιρινή περίοδο. Με την πάροδο των χρόνων κάποιες από αυτές άρχισαν να μένουν μόνιμα κι αφού κανένας κρατικός φορέας δεν τους ενοχλούσε πολύ σύντομα άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε όλο το νομό.

Με την ανοχή της πολιτείας σιγά-σιγά μετατράπηκαν σε κανονικά οικοδομήματα που είχαν όλες τις ανέσεις ενός μικρού σπιτιού.

Αρχικά τα αυθαίρετα, κατά κύριο λόγο, είχαν εμφανιστεί σε δασικές εκτάσεις, πολύ σύντομα όμως άρχισαν να εμφανίζονται και σχεδόν πάνω στο κύμα. Ηταν σπίτια ιδιοκτησίας επιφανών προσώπων που είχαν ορκιστεί να τηρούν τη νομιμότητα.

Αυτή η άθλια κατάσταση, που μέσα σε μερικά χρόνια πήρε επιδημικές διαστάσεις, οφειλόταν στην αναποτελεσματικότητα και τις ηθελημένες παραλείψεις κρατικών υπαλλήλων, αλλά και στις μικροπολιτικές που συνήθιζαν οι πολιτικοί για τη συγκομιδή περισσότερων ψήφων. Αν υπήρχε η στοιχειώδης πολιτική βούληση το φαινόμενο των αυθαιρέτων σε όλη τη χώρα θα μπορούσε να αποτελεί παρελθόν.

Συνομιλώντας πριν μερικά χρόνια με έναν φίλο πολιτικό μηχανικό, μου είχε αναφέρει ότι αν το κράτος ήθελε πράγματι να καταπολεμήσει αυτό το καρκίνωμα θα μπορούσε να ασκεί ποινικές διώξεις σε όσους έδιναν οικοδομικά υλικά και σε όσους ασχολούνταν με το κτίσιμο ή την επέκταση μιας αυθαίρετης κατοικίας. Ομως τα αυθαίρετα βόλευαν πολλούς: Τους μηχανικούς που έβγαζαν περισσότερα λεφτά, τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους που λαδώνονταν για να κάνουν τα στραβά μάτια, τους εργολάβους και τους προμηθευτές οικοδομικών υλικών που ανέβαζαν τις τιμές και άλλους.