Είναι το λεγόμενο και παγκόσμιο ναυάγιο. Η ιστορία που ακόμα και σήμερα συγκλονίζει όποιον την ακούει, τη διαβάζει ή τη βλέπει στην τηλεόραση. Είναι η ημέρα που ο αβύθιστος Τιτανικός… βυθίστηκε – Διαβάστε την ιστορία των ξεχασμένων Ελλήνων επιβατών του

Τον έλεγαν «αβύθιστο». Έλεγαν πως είναι το «πλοίο των ονείρων». Στην εποχή του κάποιοι έλεγαν πως είναι το σπουδαιότερο δημιούργημα του ανθρώπου. Ίσως γι αυτό, ακόμα και σήμερα, η ιστορία του Τιτανικού συνεχίζει και συναρπάζει τόσο πολύ. Ήταν το παρθενικό και το έσχατο ταξίδι του. Ο Τιτανικός βυθίστηκε πριν καν το ολοκληρώσει.

Δύσκολα μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με κάτι τέτοιο. Ειδικά εκείνη την εποχή. Και κάπως έτσι μπορεί να εξηγήσει και την επιρροή που είχε αυτό το ναυάγιο στις τέχνες. Ταινίες, ποιήματα, τραγούδια, βιβλία και έργα τέχνης δημιουργήθηκαν έχοντας ως έμπνευση αυτό το τραγικό περιστατικό.

Το αβύθιστο πλοίο που βυθίστηκε

Ο Τιτανικός ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Στην εποχή του ήταν ένα τεχνολογικό θαύμα. Η παραγγελία για την κατασκευή του δόθηκε στα τέλη του καλοκαιριού του 1908. Τέλη Μαρτίου του 1909 ξεκίνησε η ναυπήγησή του η οποία ολοκληρώθηκε με την καθέλκυσή του περίπου δυο χρόνια αργότερα.

Υπερπολυτελές πλοίο 269 μέτρων και 52,3 τόνων που έφτανε συνολικά τα 53,3 μέτρα ύψος, διέθετε επτά καταστρώματα και «έπιανε» 44 χιλιόμετρα ανά ώρα μέγιστη ταχύτητα.

Μπορούσε να «κουβαλήσει» 2.435 επιβάτες και 892 άτομα πλήρωμα. Διέθετε και 20 σωστικές λέμβους. Χωρούσαν μόλις 1.178 ανθρώπους. Κρίθηκε πως δε χρειαζόταν μέριμνα για παραπάνω καθώς το πλοίο ήταν… αβύθιστο. Αποτελούσε το καμάρι της White Star Line. Καπετάνιος ήταν ο εξαιρετικά έμπειρος Έντουάρντ Σμίθ.

Η ιστορία των ξεχασμένων Ελλήνων επιβατών του

Όπως ήδη αναφέρθηκε σε αυτό το τραγικό περιστατικό τουλάχιστον 1.500 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ανάμεσα σε αυτούς και τέσσερις Έλληνες. Στο ορεινό χωριό του Αγίου Σώστη στη Μεσσηνία υπάρχει ένα μικρό μνημείο (δημιουργήθηκε μόλις το 2001) για τους τέσσερις άντρες-θύματα του Τιτανικού.

«Εις μνήμην των τεσσάρων Ελλήνων θυμάτων του Τιτανικού του έτους 1912 αναζητούντων καλυτέραν τύχην εις ΗΠΑ δι΄εαυτούς και οικογενείας των. Βασιλείου Γ. Καταβέλου-Παναγιώτου Κ. Λυμπεροπούλου-Δημητρίου Μ. Χρονοπούλου» γράφει.

Ο Βασίλης Καταβέλος ήταν μόλις 18 χρονών τότε. Αποφάσισε να πάει στις ΗΠΑ μετά από… φήμες που του μεταφέρθηκαν πως ο μικρότερος αδελφός του, Παναγιώτης, που βρισκόταν ήδη εκεί έκανε… άσωτη ζωή. Λίγες εβδομάδες μετά το ναυάγιο η σορός του ανασύρθηκε από το πλοίο Μακέι-Μπένετ, αλλά επειδή δεν πρόλαβε να αναγνωριστεί από την οικογένειά του ποντίστηκε στη θάλασσα στις 22 Απριλίου 1912.

Ο 33χρονος Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ζούσε αρκετά χρόνια στη Νέα Υόρκη. Είχε μια καλή ζωή και είχε καταφέρει ν’ ανοίξει το δικό του εργαστήριο μεταλλικών χειροτεχνημάτων. Στην πατρίδα του είχε γυρίσει τον Απρίλιο του 1912, προκειμένου να βαφτίσει τον γιο του Κώστα στην εκκλησία του Άη Γιάννη.

Η γυναίκα του ανησυχούσε και του είχε ζητήσει να κάτσει μερικές ημέρες ακόμα στην Ελλάδα. Εκείνος, όμως, ήθελε να ταξιδέψει με τον Τιτανικό για σιγουριά. Η λέμβος στην οποία κατάφερε να επιβιβαστεί παρασύρθηκε από τα νερά και δεν βρέθηκε παρά δύο μήνες μετά σε μια ακτή του Καναδά.

Οι ναυαγοί ήταν φυσικά νεκροί και είχαν δεθεί στη λέμβο με τις ζώνες των παντελονιών τους. Τα σωσίβιά τους ήταν σκισμένα με τα δόντια τους, πιθανώς σε μια προσπάθεια να ξεγελάσουν την πείνα τους.

Ο Απόστολος Χρονόπουλος ήταν 26 ετών τότε. Είχε πάει πρώτη φορά στην Αμερική σε ηλικία 18 ετών και δούλευε διερμηνέας σε μια βιοτεχνία. Είχε αποφασίσει να πάρει μαζί του τον μικρότερο αδελφό του, Δημήτρη Χρονόπουλο, ο οποίος ήταν 21 ετών το 1912.

Τα δυο αδέρφια θα πήγαιναν στις ΗΠΑ με ένα άλλο υπερωκεάνιο αλλά στη Μασσαλία οι Καταβέλος και Λυμπερόπουλος τους έπεισαν ν΄αλλάξουν τα εισιτήρια τους προκειμένου να ταξιδέψουν παρέα, όλοι μαζί. Η τύχη των δύο αδελφών δεν έγινε γνωστή. Δεν γνωρίζει κανείς εάν παρασύρθηκαν μαζί με τον Τιτανικό στο βυθό ή εάν οι σοροί τους βρέθηκαν και ποντίστηκαν στη θάλασσα.

www.reader.gr