Αυγή δήμου Ηλιδας: “Είμαστε κι εμείς άνθρωποι…” [δηλώσεις-φωτογραφίες]

10 Αυγούστου, 2022

Η Αυγή είναι ένα μικρό χωριό, κτισμένο σε υψόμετρο περίπου 125 μέτρων, στις νότιες όχθες του φράγματος Πηνειού και σε απόσταση περίπου 22 χιλιομέτρων βορειοανατολικά της Αμαλιάδας. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Αναγνωρίστηκε ως οικισμός την 20η Απριλίου 1835 με την ονομασία Κάτω Λουκάβιτσα και υπήχθη στον τότε δήμο Εφύρας Αχαιοήλιδος ενώ με το ΦΕΚ 5Α της 8ης Μαρτίου 1841, και την κατάργηση του δήμου Εφύρας, υπήχθη στον τότε δήμο Πηνειίων.

Αποτέλεσε έδρα του τότε δήμου Πηνειίων τις χρονικές περιόδους 8/3/1841-19/9/1849 και 27/5/1864-12/6/1865. Με το ΦΕΚ 256Α της 28ης Αυγούστου 1912, και την κατάργηση των δήμων, υπήχθη στην τότε Κοινότητα Κάτω Λουκαβίτσης (μετέπειτα Αυγής), όντας η έδρα της, και αποτελούσε την ομώνυμη Κοινότητα μέχρι την κατάργηση των κοινοτήτων και την επαναθέσπιση των δήμων σύμφωνα με το «Σχέδιο Καποδίστριας». Πήρε τη σημερινή του ονομασία με το ΦΕΚ 287Α της 10ης Οκτωβρίου 1955. Σήμερα ανήκει στον δήμο Ηλιδας.

Οπως όλα τα χωριά της Πηνείας έτσι και η Αυγή βιώνει την εγκατάλειψη από την δημοτική αρχή Ηλιδας. Οπως τονίζουν οι κάτοικοι, ένα από τα βασικά που ζητούν είναι το χωριό τους να καθαριστεί για “να μην καούμε ζωντανοί”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν. Η έλλειψη νερού, επίσης είναι ένα ακόμη βασικό τους πρόβλημα, μαζί με τους δρόμους, οι οποίοι γίνονται αδιάβατοι τους χειμερινούς μήνες. Ακολουθώντας την μοίρα όλης της Πηνείας και στην Αυγή ελάχιστοι νέοι άνθρωποι παρέμειναν αφού οι περισσότεροι αναζήτησαν καλύτερη τύχη στις μεγάλες πόλεις και κυρίως στη Πάτρα και στην Αθήνα.

Κι όμως, αυτό το χωριό, λόγω της πανέμορφης θέας που έχει στη λίμνη Πηνειού, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και τουριστικά και όχι σήμερα οι κάτοικοί της να ζουν σε μια τέτοια κατάσταση, αποτέλεσμα της αδιαφορίας των αρμοδίων!

Κατερίνα Καψή

κάτοικος

“Τα προβλήματα του χωριού αφορούν την καθημερινότητά μας. Δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχει νερό, δεν έχουμε κάποιον να ακούσει τα προβλήματα του τόπου, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, που γνωρίζουν ότι όλη η Πηνεία είναι καθαρά γεωργική και κτηνοτροφική και οι περισσότεροι ζουν από αυτά. Δεν έχουν δρόμους να πάνε στις δουλειές τους, δεν έχουν νερό στα σπίτια τους και νομίζουν ότι μας έχουν εγκαταλείψει στη μοίρα μας. Είμαστε περίπου 100 άτομα συνολικά στο χωριό.

Ιδιαίτερα δύσκολα είναι για τους νέους ανθρώπους και περισσότερο για τα παιδιά που δεν μπορούν να παίξουν, δεν υπάρχουν υποδομές, δεν υπάρχει τίποτα. Είμαι μητέρα με δύο παιδιά. Δυστυχώς ο δήμος δεν βοηθάει σε κάτι, ούτε καν νοιάζεται για τη νεολαία όχι μόνο του χωριού, αλλά ολόκληρης της Πηνείας, αυτή τουλάχιστον που έχει απομείνει.

Η μετακίνηση από και προς την Αμαλιάδα είναι δύσκολη. Μη νομίζετε ότι όλα τα χωριά έχουν πρόσβαση στους κεντρικούς δρόμους. Τα λεωφορεία δεν μπαίνουν μέσα σε όλα τα χωριά γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι. Επομένως πρέπει να βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο, που είδατε πώς δεν είναι και κοντά, άλλοι δεν οδηγούν, άλλοι είναι μεγάλης ηλικίας και δεν μπορούν να πάνε στους κεντρικούς δρόμους, οπότε είτε πληρώνουν ταξί είτε υποχρεώνουν γείτονές τους για να μεταφερθούν.

Ευτυχώς που η Περιφέρεια έχει μισθώσει ταξί για να μεταφέρει τα παιδιά μας στα σχολεία τους. Είμαστε κι εμείς άνθρωποι εδώ. Τα τελευταία 10 χρόνια έχουν φύγει πάρα πολλοί, γιατί τι να κάνουν; Η Ανάπτυξη δεν είναι μόνο γύρω από το δημαρχείο στην Αμαλιάδα ή έξω από το σπίτι του κ. Λυμπέρη. Υπάρχουν χωριά, ας το καταλάβουν, που θέλουν ζωή, θέλουν να κρατήσουν τους νέους ανθρώπους και όχι να τους διώχνουν”.

Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος

κάτοικος

“Μένω στην Αυγή εδώ και 30 χρόνια και κάνω αγώνα για το χωριό. Οπως βλέπεις έχει λογγώσει όλο, δεν έχουμε ούτε πρόεδρο, ούτε δήμαρχο. Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Εχουμε δρόμους, έχουμε την κτηνοτροφία μας αλλά δεν μπορούμε να πάμε στα πρόβατά μας κι ας πληρώνουμε φόρους και ότι άλλο μας έχουν επιβάλλει. Εναν δρόμο να περνάμε ζητάμε, που βρίσκονται όλοι σε τραγική κατάσταση και να καθαριστεί λίγο το χωριό μας.

Εχουν έρθει από την Αθήνα κόσμος και όπως θα δείτε στη στροφή παραλίγο να χτυπήσουμε δύο αυτοκίνητα γιατί ορατότητα δεν υπάρχει από τα καλάμια που έχουν πέσει στο δρόμο. Τα παιδιά μας θέλουν να κάνουν βόλτες με τα ποδήλατά τους αλλά δεν τα αφήνουμε γιατί θα σκοτωθούν. Τι άλλο να κάνουμε εμείς; Δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος. Αν πιάσει φωτιά θα καούμε ζωντανοί. Κανένας κτηνοτρόφος δεν μπορεί να πάει στα ζώα του.

Πέρασε προχθές ένα τρακτέρ γεμάτο σανό για να αποθηκευτεί και τις αφήσαμε εδώ και τις κουβαλάγαμε λίγο λίγο αφού δεν περνάει τίποτα από τα κλαδιά, τα φραγκόσυκα κλπ. Εναν δρόμο ζητάμε στο χωριό μα;, να είναι σε καλή κατάσταση για να πηγαίνουμε στις περιουσίες μας και λίγη καθαριότητα μη πιάσουμε φωτιά. Και νερό ζητάμε να έχουμε. Δεν ζητάμε κάτι παράξενο, προς Θεού. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Παλεύουμε τόσα χρόνια και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Μόνος μου προσπαθώ να κάνω κάποια πράγματα. Να κόψω καλάμια, να φτιάξω σωλήνα όταν σπάει, ότι μπορώ. Ολοι εμένα φωνάζουν και όχι τον πρόεδρο. Δεν μπορώ όμως να κάνω κάτι περισσότερο”.

Νικόλαος Σαμαντάς

Κτηνοτρόφος

“Είμαι στο χωριό 30 χρόνια. Ποτέ δεν έχει περάσει μηχάνημα να καθαρίσει. Ο πρόεδρος μόνο σε δύο δρόμους πέρασε γκρέιντερ, όπου ο ίδιος έχει λιοστάσια. Χαλίκι δηλαδή μόνο σε δύο δρόμους έχει πέσει. Στο ποτάμι πούλησαν το χαλίκι και δεν ξέρω που το πήγαν. Εγώ δεν μπορώ να περάσω από άλλον δρόμο για να πάω σανό για τα ζώα μου ή ότι άλλο. Πολλές φορές αναγκάζομαι να κατέβω, να κόψω κλαδιά με το τσεκούρι, για να διασχίσω μερικά μέτρα.

Ειδικά το χειμώνα η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Εχω σπάσει το αυτοκίνητό μου για να περνάω από άθλιους δρόμους. Τα νερά, τον χειμώνα, πλημμυρίζουν τον δρόμο. Πως να περάσω, να πάω στα πρόβατά μου να αρμέξω; Ο χασάπης δεν μου πήρε τα αρνιά γιατί δεν μπορούσε να περάσει το φορτηγό του, για να τα φορτώσει και να μπορέσω να τα πουλήσω. Τελικά τα έδωσα, αργότερα σχεδόν τσάμπα, αφού η τιμή είχε πέσει. Με το γάλα, τα ίδια. Πως να περάσει αυτοκίνητο να το πάρει;

Και θα σας πω κάτι ακόμη: Αν το χωριό πάρει φωτιά, θα καούμε όπως στο Μάτι. Δεν υπάρχουν ζώνες πυροπροστασίας, δεν υπάρχει τίποτα”.

Δείτε εικόνες μέσα από το χωριό…

“Αν το χωριό πάρει φωτιά, θα καούμε όπως στο Μάτι”

Ο δρόμος δεν έχει ορατότητα λόγω των καλαμιών. Παραλίγο να υπάρξει σύγκρουση αυτοκινήτων, προ ημερών. Η κατάσταση ήταν περισσότερο τραγική, αλλά ο κ. Αντωνόπουλος έκοψε μερικά από τα καλάμια!!!