Να τα λέμε και αυτά…. & μια αλήθεια για τον Δήμαρχο Πηνειού Ανδρέα Μαρίνο!

Η πολιτική, συμπεριλαμβανομένου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είναι “περίεργο” παιχνίδι. Και ο κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται ή θέλει να αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τον δικό του τρόπο και με βάση το προσωπικό του συμφέρον και όχι το συλλογικό.

Ο ίδιος ο πολίτη, επίσης, είναι αυτός που είτε θα σε εκθειάζει αν γράψεις κάτι που είναι κοντά στο προσωπικό του συμφέρον, είναι και ο ίδιος που την άλλη στιγμή θα γράψει εναντίον σου αν αναφέρεις κάτι που δεν συμβαδίζει με το προσωπικό συμφέρον. Οσο για τους πολιτικούς/αυτοδιοικητικούς εκεί τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Τα έχω ζήσει, λόγω επαγγέλματος, πολλά χρόνια τώρα, τα ζω ακόμα, έστω και αν μου προξενούν γέλια όλα αυτά. Βέβαια, για κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους, που θεωρούνταν φίλοι σου, ξεφτιλίζονται έτσι και δεν γελάς, απλά τους προσπερνάς.

Εχω δει “φίλους” να λένε τα καλύτερα για μένα κι έχω δει επίσης τους ίδιους  “φίλους” να με κατηγορούν, για να αποδείξουν την γελοιότητα που τους κατέχει.

Να πω ένα παράδειγμα ως επιβεβαίωση των πιο πάνω: Είναι γνωστό τα πόσα κείμενα έχω γράψει για την δημοτική αρχή Πηνειού και προσωπικά για τον δήμαρχο Ανδρέα Μαρίνο. Κι όμως, ποτέ ο δήμαρχος [ή άλλος της δημοτικής αρχής Πηνειού] ΔΕΝ εξέφρασε κανένα παράπονο, ποτέ ΔΕΝ ανακάτεψε άλλους, ότι παράπονο κι αν είχε το κράτησε για τον εαυτό του.

Κι αυτό δείχνει τον χαρακτήρα του, σε σχέση με κάτι άλλους “φίλους” που δεν δίστασαν να με κατηγορήσουν, όταν για χρόνια στήριζα τις επιλογές τους, λες και δεν θα το μάθαινα.

Πάμε παρακάτω…

Ιδιαίτερα από τότε που τα social media εξελίχθηκαν σε πρώτο βαθμό κριτικής [τις περισσότερες κακοπροαίρετης] δόθηκε στον καθένα και στην κάθε μία το δικαίωμα να βγάζει τα εσώψυχά του/της. Είναι τα ίδια τα social media που καλλιέργησαν στους χρήστες μία ψευδαίσθηση παντογνωσίας και παντοδυναμίας. Και όπως έγραψε ο Βύρων Πολύδωρας στο “Περί Στεφάνου λόγος του Δημοσθένη”: “Οι τηλεθεατές [σ.σ. οι αναγνώστες των social media] χωρίς να το καταλαβαίνουν γίνονται θύματα κάποιων επιδέξιων υποβολέων γνώμης και υποκινητών, συχνά τόσο δυνατών, ώστε οι παλιοί, παραδοσιακοί προπαγανδιστές να μοιάζουν μπροστά τους σαν απλοί “τελάληδες” της αγοράς”.

Βεβαίως και η δημόσια διατύπωση γνώμης είναι το ασκούμενο δημοκρατικό δικαίωμα. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Αλλά η καταγγελία δεν πρέπει να γίνεται με εμπάθεια. Και κάποια στιγμή να γίνεται με βάση το συλλογικό συμφέρον και όχι το προσωπικό.

Αυτά, για να ξέρουμε τι λέμε…

Γ.Φ.