Όταν η “στήριξη” γίνεται κενό γράμμα

Η δημόσια συζήτηση των τελευταίων ημερών περιστρέφεται γύρω από άρθρα και δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών που διαβεβαιώνουν, με τον γνωστό επιτονισμό σιγουριάς, ότι «στηρίζουν την οικογένεια, τις γυναίκες, τους νέους και τη μεσαία τάξη».
Η ρητορική είναι προσεγμένη, τα συνθήματα καλοδουλεμένα, και το μήνυμα επαναλαμβάνεται σχεδόν τελετουργικά.

Μένει όμως μια βασική απορία: ποια ακριβώς κοινωνική ομάδα στηρίζεται στην πράξη;
Γιατί η οικογένεια που παλεύει να βγάλει τον μήνα, με λογαριασμούς που διογκώνονται και εισοδήματα που μένουν στάσιμα, δεν βλέπει καμία ουσιαστική «στήριξη».
Οι νέοι που συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τη χώρα προς αναζήτηση προοπτικής στο εξωτερικό, δεν νιώθουν κάποια βελτίωση στη ζωή τους.
Και η μεσαία τάξη, η κάποτε ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, έχει εδώ και χρόνια υποστεί τέτοια πίεση που πλέον δύσκολα αναγνωρίζει τον εαυτό της σε πολιτικά μηνύματα περί “ανάταξης”.

Η απόσταση ανάμεσα στη διακηρυγμένη πολιτική πρόθεση και την κοινωνική πραγματικότητα μεγαλώνει επικίνδυνα.
Αντιφατική εικόνα; Ίσως. Προβλέψιμη; Απολύτως.

Πίσω από τα συνθήματα και τις επικοινωνιακές φιέστες, αυτό που παραμένει αδιαμφισβήτητο είναι ότι η πρώτη και σταθερή προτεραιότητα της εξουσίας ήταν και είναι η διατήρηση της ίδιας της εξουσίας.

Η φροντίδα για την καρέκλα υπερέχει της φροντίδας για τον πολίτη — και πλέον δύσκολα συγκαλύπτεται, όσο κι αν ντύνεται με λέξεις όπως «στήριξη», «ενίσχυση» ή «μεταρρύθμιση».

Η πραγματικότητα μιλά πιο καθαρά από τα άρθρα και τα ανούσια δελτία τύπου. Και αυτή η πραγματικότητα λέει ότι εκείνοι που υποτίθεται πως στηρίζονται… είναι οι πρώτοι που μένουν πίσω.