Νοσοκομείο Αμαλιάδας: Η Κρίση Δεν Είναι Τυχαία – Ενα νοσοκομείο, όχι τρία που υπολειτουργούν

*Δεν χρειαζόμαστε τρεις διοικήσεις που αμείβονται υψηλά…

Τα όσα συμβαίνουν τελευταία με το Νοσοκομείο Αμαλιάδας πρέπει επιτέλους να μας προβληματίσουν σοβαρά. Η κατάσταση δεν προέκυψε ξαφνικά, είναι αποτέλεσμα δεκαετιών κακοδιοίκησης, πολιτικών παρεμβάσεων και μικροτοπικών παιχνιδιών εξουσίας.

Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε ειλικρινά, πρέπει πρώτα να παραδεχτούμε κάτι: το νοσηλευτικό ίδρυμα λειτούργησε επί χρόνια σαν παραμάγαζο υποψηφίων δημάρχων και πολιτικών παραγόντων. Όχι σαν νοσοκομείο.

Ας μιλήσουμε λοιπόν καθαρά: σε έναν νομό δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τρία νοσοκομεία με κατακερματισμένες υγειονομικές υπηρεσίες. Δεν χρειαζόμαστε τρεις μονάδες που υπολειτουργούν, τρία κενά κελύφη, τρεις διοικήσεις που αμείβονται υψηλά χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν ένα ενιαίο, συμπαγές, λειτουργικό σύστημα υγείας στους πολίτες της Ηλείας.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα ισχυρό, οργανωμένο, πλήρως στελεχωμένο νοσοκομείο.
Ένα νοσοκομείο στο οποίο θα συγκεντρωθούν όλοι οι διασκορπισμένοι γιατροί, νοσηλευτές και τεχνολόγοι. Ένα νοσοκομείο με κλινικές που όχι μόνο θα υπάρχουν στα χαρτιά, αλλά θα λειτουργούν καθημερινά, με ασφάλεια και επάρκεια.

Τα άλλα δύο νοσηλευτικά ιδρύματα μπορούν –και πρέπει– να μετατραπούν σε κάτι χρήσιμο: κέντρα αποκατάστασης, μονάδες χρόνιων παθήσεων, εξειδικευμένες δομές που θα καλύπτουν πραγματικές ανάγκες. Όχι να λειτουργούν ως φαντάσματα, απλώς για να δικαιολογούν θέσεις διοικητών.

Και μιας και μιλάμε για διοικητές: η επιλογή τους δεν μπορεί να γίνεται με πολιτικά κριτήρια, κομματικές ισορροπίες και παρασκηνιακές πιέσεις. Ένας διοικητής νοσοκομείου πρέπει να γνωρίζει το αντικείμενο. Να προέρχεται από τον χώρο της υγείας. Να καταλαβαίνει τις ανάγκες ενός νοσηλευτικού ιδρύματος, τα πρωτόκολλα, τις ροές, τις ελλείψεις, τις προτεραιότητες. Δεν γίνεται να τοποθετούνται άνθρωποι που προέρχονται από τελείως άσχετα επαγγέλματα, που δεν κατανοούν ούτε την εσωτερική λειτουργία ενός νοσοκομείου ούτε τις απαιτήσεις της καθημερινής κλινικής πρακτικής.
Και το χειρότερο: να αυτοπαρουσιάζονται ως ειδικοί.

Αξίζει επίσης να θυμηθούμε μια από τις πιο θλιβερές στιγμές του συστήματος: όταν την περίοδο που αποφασιζόταν ποιοι θα τοποθετηθούν διοικητές, κάποιοι υποψήφιοι διοικητές και διοικήτριες έβαζαν το ιατρικό προσωπικό να γράφει… «επιστολές στήριξης» και να εμφανίζονται στα social media περιγράφοντας τους εκλεκτούς ως «ικανότατους» και «αναντικατάστατους».
Ούτε χρειαζόμαστε πολιτικούς να πιέζουν για την τοποθέτησή τους με αντάλλαγμα να χρησιμοποιηθεί το νοσηλευτικό ίδρυμα ως… δεξαμενή ψήφου για τους ίδιους στις εθνικές εκλογές!
Μια εικόνα που δεν τιμά κανέναν και που αποκαλύπτει πόσο στρεβλά λειτουργεί η διαδικασία επιλογής.

Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Είναι βαθιά θεσμικό. Και αφορά την ίδια τη ζωή των πολιτών. Η Ηλεία δεν αντέχει άλλο κατακερματισμό, δεν αντέχει άλλο πείραμα, δεν αντέχει άλλες διοικήσεις που μαθαίνουν τη δουλειά “στον δρόμο”.

Το σύστημα υγείας χρειάζεται συνολική αναδιάρθρωση, με ενιαία διοίκηση, ενιαίο ιατρικό δυναμικό και πραγματική πολιτική βούληση.
Η συζήτηση πρέπει να ανοίξει τώρα.

Και αυτή τη φορά, όχι με όρους μικροπολιτικής. Αλλά με όρους αξιοπρέπειας, σοβαρότητας και ευθύνης απέναντι σε έναν νομό που αξίζει επιτέλους ένα πραγματικό, λειτουργικό νοσοκομείο.