Η Ηλεία της επανάληψης και των υποσχέσεων που σάπισαν

Έριχνα μια ματιά σε παλαιότερες δημοσιεύσεις του newsgf.net και κάθε φορά κουνούσα το κεφάλι απογοητευμένος. Όχι γιατί δεν τα ‘χω ξαναδεί. Αλλά γιατί τα βλέπω να επαναλαμβάνονται, σαν ένα κακογραμμένο σενάριο που παίζεται ξανά και ξανά με τους ίδιους κομπάρσους.

Οι πολιτικοί της Ηλείας –οι γνωστοί καρεκλοκέντευροι με τα γυαλιστερά χαμόγελα και τις κουρασμένες υποσχέσεις– συνεχίζουν να πουλάνε φούμαρα με φόντο μια περιοχή που αργοπεθαίνει.

Δεν θα γράψω πάλι για τις περίφημες πανεπιστημιακές σχολές και τις κορώνες περί… κινητοποιήσεων. Όλοι θυμόμαστε τα συνθήματα και τις δηλώσεις για «αγώνα μέχρι τέλους». Κι ύστερα, σιωπή. Ούτε ρουθούνι δεν άνοιξε. Και τώρα, οι ίδιοι –χωρίς ίχνος ντροπής– μιλούν για επαναφορά σχολών στην Ηλεία. Μα, ποιον κοροϊδεύουν; Ίσως μόνο τους εαυτούς τους, γιατί ο κόσμος απλώς γελά. Πικρά.

Διάβασα για «πολύωρη συνεργασία» τοπικού βουλευτή με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΣΕ το 2021. Συζητήσεις επί συζητήσεων για «σταδιακή επαναφορά του τρένου σε ολόκληρη την Ηλεία» και –κρατηθείτε– για σύνδεση της Κυλλήνης με το υπόλοιπο σιδηροδρομικό δίκτυο. Ναι, αυτή η φράση υπάρχει γραμμένη. Σαν ανέκδοτο. Τέσσερα χρόνια μετά, το μόνο που συνδέεται με την Κυλλήνη είναι η κοροϊδία με την πραγματικότητα.

Στο ίδιο έργο θεατές και με το νερό της Λίμνης Πηνειού. Από το 2021 φωνές, προειδοποιήσεις, αναλύσεις. Και τι έγινε; Απολύτως τίποτα. Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας “τύρβαζε περί άλλων”, ώσπου η κατάσταση έφτασε στο μη παρέκει. Όταν πλέον δεν υπήρχε τίποτα να σωθεί, τότε θυμήθηκαν να πάρουν μέτρα. Κλασικά ελληνικά μέτρα: εκ των υστέρων και για τα μάτια του κόσμου.

Και φτάνουμε στο νέο αφήγημα: τα φωτοβολταϊκά της Πηνείας. Μια “επένδυση” που ξεκίνησε σαν υπόσχεση ανάπτυξης και κατέληξε σε θέατρο παραλόγου. Οι κάτοικοι φωνάζουν για την εγκατάλειψη, το αναψυκτήριο-φάντασμα, τα λεηλατημένα κτίρια, τη μούχλα της αδιαφορίας που καλύπτει τα πάντα. Και οι τοπικοί άρχοντες; Συνεχίζουν τα ίδια: λόγια, επιτροπές, συναντήσεις, φωτογραφίες, χαμόγελα. Όλοι μιλούν για «τις ομορφιές της περιοχής» και «την ανάγκη αξιοποίησης». Μόνο που δεν κάνουν τίποτα. Ποτέ. Κι έπειτα, σαν κερασάκι στην τούρτα, ακούμε για “ενεργειακή δημοκρατία” από την Ένωση Αγρινίου. Όμορφες λέξεις, ακούγονται ωραία στα δελτία τύπου. Λες και το πρόβλημα της Πηνείας είναι αν η ενέργεια θα παραχθεί δημοκρατικά ή αυταρχικά.

Οι άνθρωποι φεύγουν, τα χωριά αδειάζουν, τα έργα μένουν στις μακέτες, κι αυτοί μετράνε “μελέτες”, “νομιμότητες” και “διαπαραταξιακές επιτροπές”. Ανικανότητα ντυμένη με θεσμική σοβαροφάνεια.

Η Ηλεία, κάποτε τόπος ευφορίας και υποσχέσεων, έχει καταντήσει το βασίλειο της ανακύκλωσης των ίδιων ψεμάτων. Κάθε δήλωση, κάθε ανακοίνωση, κάθε «αναπτυξιακό όραμα» είναι μια φωτοτυπία της προηγούμενης. Μόνο οι ημερομηνίες αλλάζουν. Και οι υπογραφές κάτω από αυτές. Το ερώτημα, όμως, παραμένει: Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε να μας ταΐζουν με υποσχέσεις, όταν τα έργα τους βουλιάζουν μέσα στη λάσπη της απραξίας;