Βάσω Σωτηροπούλου: “Μοναξιά μου όλα…”

«…Μοναξιά μου τίποτα,μη μ’αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα»

Αυτός ο στίχος από ένα παλιό τραγούδι των Πυξ Λαξ μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας στα social media τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής της Ιρίνα Ζαρούτσκα μέσα στον ηλεκτρικό. Μια νεαρή Ουκρανή πρόσφυγας δολοφονήθηκε έτσι απλά με μια κοφτερή απότομη κίνηση χωρίς κανένα λόγο στη χώρα του ονείρου που κατέφυγε για να γλιτώσει τη ζωή της.

Είναι, φαίνεται,η μοίρα των προσφύγων αυτή. Να σώζονται στον πόλεμο και να σκοτώνονται στην ειρήνη. Σύσσωμος ο κόσμος μας συνταράχτηκε από τη δολοφονία, ωστόσο παρέμεινε απαθής εκείνα τα κοφτερά δευτερόλεπτα που δέχτηκε τη μαχαιριά στο λαιμό. Πάντα η συντονισμένη αντίδραση είναι εκ των υστέρων. Τη στιγμή που το νήμα κόβεται μια αδιαφορία, μια παγερή σιωπή,μια,θα λεγε κανείς,αμηχανία τύπου «Γιατί τώρα εγώ να βρίσκομαι δίπλα στο ξανθό κορίτσι με τα έντρομα μάτια;»

Ξέρω…
Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που ο Σούπερμαν κατέβαινε αστραπιαία από τον ουρανό κι αφόπλιζε τον ψυχοπαθή με το μαχαίρι.
Όμως… αχ!

Κάτι στο βλέμμα αυτών των ανθρώπων εκεί δίπλα θα πρεπε να δείχνει την ανθρωπιά,τη συμπαράσταση,τη βοήθεια που θα θελαν να της προσφέρουν σε αυτά τα τελευταία λεπτά του θανάτου. Να της φωνάξουν σιωπηλά ότι είναι δίπλα της την ώρα που μια κηλίδα πηχτό αίμα φάνηκε στο παντελόνι της.

Το κορίτσι αυτό ξεψύχησε μόνο του στη μπλε βελούδινη καρέκλα του ηλεκτρικού χωρίς ένα βλέμμα αγάπης. Ήρθε από μακριά να ανταλλάξει το θάνατο με τη ζωή και πέθανε μόνη. Γύρω της πηγαινοέρχονταν κι αυτή έντρομη πέθαινε.

Το βλέμμα που δεν έδειξε η κάμερα ήταν βλεμμα μοναξιάς.
Η Ιρίνα έφυγε μόνη. Έντρομα μόνη. Σαν το Χριστό μας στο σταυρό. Μέσα στο πλήθος… Έντρομα μόνος…

Βάσω Σωτηροπούλου
Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Ανδραβίδας Κυλλήνης
Εκπαιδευτικός