ΓΑΖΑ: Ώρα μηδέν…

Δεν ξέρω πώς να γράψω σε τούτο το κείμενο με τη δέουσα ψυχραιμία αυτό που διάβασα σε ένα άρθρο στο διαδίκτυο.

Ένας Βρετανός χειρουργός,εθελοντής σε νοσοκομείο της Γάζας περιέγραψε πώς είδε να πεθαίνει μπροστά του μωρό λόγω έλλειψης βρεφικού γάλατος. Το γάλα για μωρά είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση κι αν τυχόν βρεθεί στοιχίζει 46 ευρώ το κουτί.

Ο λιμός στη Γάζα είναι απτή κι ανατριχιαστική πραγματικότητα σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και οι εικόνες των λιποβαρών εξαϋλωμενων παιδιών θα ‘πρεπε να είναι μπουνιά στα καλοθρεμμένα στομάχια των ηγετών του κόσμου.

Αντί αυτού οι δυνατοί της γης,κατά την προσφιλή τους αγαπημένη συνήθεια,εθελοτυφλούν και κωφεύουν μπροστά σε έναν αμιγώς ανθρωπογενή λιμό στην πολύπαθη λωρίδα,αφήνοντας στη δυσοίωνη μοίρα τους χιλιάδες ανθρώπους πεινασμένους,εξαθλιωμένους και εκτοπισμένους.

Αθώα θύματα αυτού του επί πολλά έτη παραλογισμού στη συγκεκριμένη εμπόλεμη περιοχή ,που δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι,είναι τα παιδιά.
Τα μωρά παιδιά.
Κι οι μανάδες τους.

«Λαλεί πουλί,παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει» έγραψε το 1826 ο Διονύσιος Σολωμός για το λιμό του Μεσολογγίου στην Επανάσταση. Το 2025 όμως μια άλλη μάνα κρατά στην αγκαλιά το μωρό της του οποίου τα κόκαλα διακρίνονται από την έλλειψη βασικών ειδών διατροφής.

«Τα μάτια η πείνα εμαύρισε,στα μάτια η μάνα μνέει». Δεν ξέρω πώς να αποδώσω με λέξεις τη φριχτή αυτή επικαιρότητα της πεινασμένης Γάζας και των λιποβαρών μωρών με τα σκοτεινά βλέμματα. Δεν ξέρω πώς να γράψω με λέξεις ότι στη νέα πραγματικότητα της -Μετά Γάζα-εποχής τα ανθρώπινα δικαιώματα καταργήθηκαν έτσι απλά. Παραβιάστηκαν,καταστρατηγήθηκαν και εντέλει σιωπηλά καταργήθηκαν άρδην.

Η κατάσταση στην πεινασμένη Γάζα με τα σκελετωμένα μωρά της πια δεν εκφράζεται με λέξεις. Εκφράζεται μόνο με λυγμούς.

Βάσω Σωτηροπούλου
Εκπαιδευτικός
Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Ανδραβίδας Κυλλήνης.