«Καλοκαίρι στην Ελλάδα: Το Σενάριο που Επαναλαμβάνεται»

Τι πήγε λάθος; Ό,τι πάει λάθος πάντα.
Γιατί σε αυτή τη χώρα κανείς δεν μαθαίνει από τα λάθη του.

Αυτό που ζούμε από χθες στην Πάτρα –και σε όλη την Ελλάδα– δεν είναι «κλιματική αλλαγή». Είναι η απόλυτη αδιαφορία. Η απόλυτη ανικανότητα. Η απόλυτη οργανωτικότητα στην εξυπηρέτηση συμφερόντων.

Είναι Ντροπή.
Ντροπή για ένα κράτος που εδώ και δεκαετίες καίγεται κάθε καλοκαίρι: Ηλεία, Πάρνηθα, Εύβοια, Χίος, Αχαΐα, Κύθηρα… Η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε φορά οι ίδιες εικόνες, η ίδια μυρωδιά καμένου, η ίδια σιωπή μετά την καταστροφή.

Και κανένα μάθημα. Καμία εθνική στρατηγική θωράκισης.

Η χώρα δεν μπορεί να πιάσει έναν εμπρηστή. Κι όταν τον πιάνει, τον αφήνει ελεύθερο με περιοριστικούς όρους. Λες και του λέει: «Συνέχισε. Κάν’ το ξανά. Το δάσος, τα σπίτια, οι ζωές… είναι αναλώσιμα.»

Ζούμε σε μια χώρα που κάθε άνοιξη ανακοινώνει την «απόλυτη ετοιμότητα» και κάθε καλοκαίρι διαψεύδεται θεαματικά.
Μετά;

Μετά η δικαιολογία είναι έτοιμη: κλιματική αλλαγή, εμπρησμοί, ανθρώπινο λάθος… οποιαδήποτε παπαρολογία που θα καλύψει την αλήθεια: ότι το κράτος είναι γυμνό.

Πώς τολμάς να πεις σε έναν άνθρωπο που είδε το σπίτι του να γίνεται στάχτη ότι τον προστάτευσες; Με ποιο θράσος τον κοιτάς στα μάτια αντί να κατεβάζεις το κεφάλι, ντροπιασμένος, για ακόμη μία φορά;

Η καταστροφή δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι πολιτική επιλογή.
Όταν δεν προσλαμβάνεις μόνιμο προσωπικό στην Πυροσβεστική.
Όταν αφήνεις τα καναντέρ καθηλωμένα στο έδαφος λόγω βλαβών.
Όταν δεν κάνεις πρόληψη, καθαρισμούς, ζώνες πυρασφάλειας.
Όταν αφήνεις τους εμπρηστές να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Αυτή δεν είναι χώρα. Είναι στάχτη που ξαναπαίρνει μορφή μόνο για να καεί ξανά.