Η Ηλεία στο Περιθώριο: Είναι η Αποχώρηση από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας η Μόνη Λύση;

Η Ηλεία είναι μια ευλογημένη γη. Ένας τόπος με μοναδική φυσική ομορφιά, ιστορική σπουδαιότητα, εύφορα εδάφη, ήπιο κλίμα και στρατηγική γεωγραφική θέση. Κι όμως, όλα αυτά τα πλεονεκτήματα δεν μεταφράζονται σε αναπτυξιακή πρόοδο.

Ο νομός εξακολουθεί να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις στους βασικούς δείκτες ευημερίας. Η αίσθηση εγκατάλειψης είναι διάχυτη — και η συζήτηση για αποχώρηση από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας επανέρχεται με μεγαλύτερη ένταση από ποτέ.

Η Πάτρα μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού. Οι μεγάλες επενδύσεις, οι πανεπιστημιακές δομές, τα έργα υποδομής — όλα φαίνεται να κατευθύνονται προς την Αχαΐα, ενώ η Ηλεία μένει να παρακολουθεί από την άκρη. Ο σιδηρόδρομος έχει απαξιωθεί. Οι σχολές του Πανεπιστημίου έφυγαν αθόρυβα. Και ο κάμπος που ταΐζει μισή Ελλάδα μένει με υποδομές του περασμένου αιώνα.

Είναι άραγε η διοικητική αποδέσμευση από την Περιφέρεια η απάντηση;

Μια ένταξη στην Περιφέρεια Πελοποννήσου ή η ίδρυση μιας νέας, ανεξάρτητης Περιφέρειας Ηλείας μπορεί να φαίνονται ελκυστικές ιδέες. Μπορεί πράγματι να δώσουν φωνή σε έναν νομό που νιώθει διαρκώς παραγκωνισμένος.
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: η διοικητική αλλαγή από μόνη της δεν θα φέρει την ανάπτυξη.

Γιατί το πρόβλημα της Ηλείας δεν είναι μόνο γεωγραφικό ή διοικητικό. Είναι βαθιά πολιτικό και πολιτισμικό.

Η Ηλεία δεν πάσχει μόνο από υποδομές. Πάσχει και από ηγεσία. Από ανθρώπους που επιλέγονται –ή ανεχόμαστε να επιλέγονται– σε θέσεις ευθύνης και παραμένουν σταθερά αδιάφοροι, εγκλωβισμένοι σε μικροκομματικές ισορροπίες, σε προσωπικά συμφέροντα και πελατειακές εξαρτήσεις. Άνθρωποι που μεμψιμοιρούν χωρίς να παράγουν όραμα, που ανακυκλώνουν τα ίδια παλιά συνθήματα χωρίς να σχεδιάζουν τίποτα ουσιαστικό.

Η μεγάλη τομή που χρειάζεται ο τόπος δεν είναι διοικητική. Είναι νοοτροπιακή.

Η Ηλεία χρειάζεται ηγεσίες που θα τολμήσουν. Που θα παλέψουν για τον τόπο, όχι για την καρέκλα. Που θα δουλέψουν σε βάθος, όχι στην επιφάνεια. Που θα ενώσουν τις κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου σε ένα κοινό σχέδιο για το μέλλον — με ρεαλισμό, αλλά και πίστη. Με αίσθημα ευθύνης, αλλά και φλόγα εσωτερική. Χρειαζόμαστε δημάρχους, περιφερειακούς συμβούλους, βουλευτές, εκπροσώπους φορέων που δεν θα είναι απλώς διαχειριστές της παρακμής. Που δεν θα βολεύονται με λίγα ψίχουλα από το αναπτυξιακό τραπέζι της Πάτρας. Που δεν θα αποδέχονται σιωπηλά την υποβάθμιση του τόπου, προσδοκώντας κάποιο διορισμό, μια φωτογραφία ή ένα πρόσκαιρο χειροκρότημα.

Η Ηλεία δεν χρειάζεται απλώς νέα Περιφέρεια. Χρειάζεται νέους ανθρώπους. Νέα σκέψη. Νέα ήθος.

Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, καμία γεωγραφική ανακατανομή δεν θα μας σώσει. Γιατί ακόμα και η πιο ευνοϊκή διοικητική μεταρρύθμιση θα καταλήξει σε μια από τα ίδια — αν οι τοπικές κοινωνίες συνεχίσουν να εκλέγουν τους ίδιους ανθρώπους, με τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες εξαρτήσεις, τις ίδιες σιωπές.

Η Ηλεία έχει φωνή. Έχει μνήμη. Έχει ψυχή. Και είναι καιρός να τα χρησιμοποιήσει. Όχι απλώς για να αποχωρήσει από μια περιφέρεια που την αδικεί — αλλά για να αναστηθεί ως κοινωνία που διεκδικεί.