Δήλωση του επικεφαλής της περιφερειακής παράταξης, «Νέα Δυτική Ελλάδα», Σπύρου Ν. Σκιαδαρέση για την απώλεια του «αγαπητού Στέφανου Σκαρπέλου»

«Έφυγε από κοντά μας ένας ευγενής της σκέψης, της γνώσης και της ψυχής. Ο Στέφανος Σκαρπέλος, φίλος αγαπημένος και συνάδελφος πολύτιμος, δεν είναι πια εδώ — κι όμως, σε πείσμα του θανάτου, η παρουσία του επιμένει. Επιμένει στη μνήμη, επιμένει στον λόγο, επιμένει στην καρδιά όσων ευτύχησαν να βαδίσουν δίπλα του. Ήταν δάσκαλος με την παλαιά, μεγάλη σημασία του όρου. Δίδασκε ευγένεια, ήθος, μετριοφροσύνη, πνευματική συνέπεια. Ήταν άνθρωπος του μέτρου και της διακριτικής σοφίας. Στους ναούς έψαλλε σαν να προσευχόταν με όλο του το είναι· στις σχολικές αίθουσες μιλούσε σαν να διακονούσε.

Ο λόγος του είχε το βάρος της παράδοσης και το φως της αλήθειας. Η προσωπική μας φιλία υπήρξε δεσμός αμοιβαίου σεβασμού και πνευματικής συγγένειας. Μοιραστήκαμε αναζητήσεις, κείμενα, χαρές και ανησυχίες, σιωπές και βλέμματα. Πόσες φορές δεν μου μιλούσε για την Παιδεία που χάνεται, για τις αξίες που αλλοιώνονται, για τα παιδιά που διψούν για αλήθεια σε έναν κόσμο που όλο και λιγότερο τους την προσφέρει;

Ο Στέφανος ήταν βαθιά ταπεινός και αθόρυβος εργάτης του καλού. Δεν διεκδίκησε τίτλους, δεν επιζήτησε σκηνές, δεν φώναξε ποτέ — κι όμως, η σιωπή του άφηνε ηχώ. Ήταν άνθρωπος με ήθος εσωτερικό, όχι επίδειξης· με πίστη βαθιά, όχι θορυβώδη. Σήμερα, θρηνώ όχι μόνο την απώλεια ενός φίλου και εξαίρετου συναδέλφου, αλλά και την αποχώρηση ενός ανθρώπου-προτύπου. Των λίγων εκείνων που, με τον τρόπο τους, κρατούν ζωντανό το πρόσωπο του κόσμου. Απευθύνω τα θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.

Και υπόσχομαι να τον θυμάμαι πάντα — με την ευγνωμοσύνη του μαθητή, με τον σεβασμό του συναδέλφου, με τη στοργή του φίλου. Καλό σου ταξίδι, «Αγαπητέ μου Στέφανε». Η ζωή σου ήταν μια αθόρυβη προσφορά κι ο θάνατός σου μια εκκωφαντική απουσία».