Πανεπιστήμια με το θερμόμετρο στο κόκκινο – Όραμα για νέες σχολές, ενώ μας πήραν τις παλιές

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ολόκληρες περιοχές της χώρας –και κυρίως η περιφέρεια– είδαν τις πανεπιστημιακές τους σχολές να κλείνουν, να συγχωνεύονται ή να μετακομίζουν άρον-άρον σε άλλες πόλεις, στο πλαίσιο σχεδίων εξυγίανσης και «ακαδημαϊκού εξορθολογισμού».

Το όραμα ήταν λιγότερες σχολές, πιο ανταγωνιστικά πανεπιστήμια και λιγότεροι «αιώνιοι φοιτητές».
Το αποτέλεσμα; Τοπικές κοινωνίες αποδυναμώθηκαν, φοιτητές ξεριζώθηκαν, και φοιτητουπόλεις μετατράπηκαν σε φαντάσματα.

Και τώρα; Τώρα, με καλοκαιρινή ευθυμία και προεκλογικό άρωμα, κάποιοι μιλούν για ίδρυση νέων πανεπιστημιακών σχολών. Μελέτες σκοπιμότητας δεν έχουμε δει. Ούτε σοβαρή αυτοκριτική για το πώς φτάσαμε να κλείνουμε σχολές πριν λίγα χρόνια και να τις ξανασχεδιάζουμε στα λόγια το 2025.

Γιατί, βλέπετε, δεν άνοιξε ρουθούνι. Ούτε μια σοβαρή αντίδραση όταν καταργούνταν τμήματα με μακρά ιστορία. Ούτε διαμαρτυρίες στους δρόμους, ούτε τοπικές αρχές να βροντοφωνάζουν. Μόνο ψίθυροι, καμιά ανακοίνωση, και μετά… σιωπή.

Κι έτσι, τώρα κάποιοι αισθάνονται ελεύθεροι να ξανασερβίρουν τα ίδια με άλλα ονόματα.
Σχολές που «θα φέρουν ανάπτυξη», πανεπιστημιακά τμήματα «που θα στελεχωθούν με σύγχρονο προσωπικό», και «ψηφιακές υποδομές» που θα αλλάξουν το τοπίο.

Όλα καλά… μόνο που μοιάζουν περισσότερο με ευσεβείς πόθους, παρά με ρεαλιστικά σχέδια.

Αλλά τι να περιμένει κανείς, όταν η μνήμη είναι κοντή και το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα; Μην κάθεστε στον ήλιο χωρίς ομπρέλα, λένε οι γιατροί.

Εμείς θα προσθέσουμε: μην κάθεστε και στο σκοτάδι της λήθης, γιατί τότε δεν βλέπετε ποιος (ξανά) σας πουλάει το ίδιο παραμύθι με άλλο εξώφυλλο. Γιατί όταν η παιδεία γίνεται εργαλείο εντυπώσεων, τότε δεν μιλάμε για όραμα. Μιλάμε για φούσκα. Και οι φούσκες, κάποτε σκάνε.