Οι πλερέζες της Ηλείας και ο δρόμος που (επιτέλους) έγινε

του Γιώργου Φάκου

Δεν σκέφτομαι τα εγκαίνια του νέου δρόμου Πατρών-Πύργου όπως τα σκέφτονται οι υπουργοί, οι περιφερειάρχες και τα κανάλια. Δεν με απασχολεί ποιος θα κόψει κορδέλες και ποιος θα φωτογραφηθεί μπροστά στο έργο. Εκείνη τη μέρα σκέφτομαι κάτι άλλο: τις μαύρες πλερέζες που θα φορέσουν —συμβολικά έστω— ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Ηλεία.

Ξέρεις τι είναι να έχεις παραμυθιάσει έναν ολόκληρο νομό για δεκαπέντε χρόνια, λέγοντας ότι το δικό σου κόμμα θα φτιάξει τον δρόμο; Να έχεις στήσει δεκάδες μικροπολιτικές φιέστες, μακέτες, εξαγγελίες, «παραχωρήσεις» και τροπολογίες, και να έρχεται τελικά ένας Κυριάκος Μητσοτάκης —που για χρόνια βαφτίζατε εχθρό του λαού— να τον παραδίδει ολοκληρωμένο; Αυτό πονάει.

Όχι γιατί ο δρόμος έγινε, αλλά γιατί δεν τον κάνατε εσείς. Ο νέος αυτοκινητόδρομος δεν είναι απλώς ένα έργο υποδομής. Είναι ένα μνημείο πολιτικής υποκρισίας. Ένας καθρέφτης που δείχνει ξεκάθαρα ποιοι υπόσχονταν και ποιοι τελικά εκτέλεσαν. Και αυτό, όσο κι αν πονάει ορισμένους, είναι γεγονός.

Στην Ηλεία, είχαμε μάθει στις μακροχρόνιες αναμονές, στους πρόχειρους κόμβους, στους φόνους της ασφάλτου. Είχαμε μάθει να ακούμε λόγια, να βλέπουμε μακέτες και να διαβάζουμε δελτία Τύπου γεμάτα φούσκες. Και κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση, αλλάζαν και τα σχέδια, λες και παίζαμε πολιτικό πινγκ πονγκ με τις ζωές των ανθρώπων.

Σήμερα, που το έργο παραδίδεται —έστω με καθυστέρηση, έστω με επιμέρους προβλήματα— δεν υπάρχει χώρος για πανηγυρισμούς. Υπάρχει χώρος για περισυλλογή και ειλικρίνεια. Όχι μόνο από τους τωρινούς κυβερνώντες, αλλά και από όσους χρόνια διαχειρίστηκαν την προσδοκία αυτού του τόπου σαν να ήταν προσωπικό φέουδο. Και τώρα βλέπουν την κορδέλα να κόβεται από… άλλον.

Ο δρόμος έγινε. Και μαζί του, έκλεισε κι ένας κύκλος πολιτικής απάτης. Όποιος έχει αυτιά, ας ακούσει. Κι όποιος φοράει πλερέζες, ας τις κρατήσει καλά δεμένες — θα τις χρειαστεί και στις επόμενες εκλογές.