Γαστούνη: Η σιωπή γίνεται συνήθεια – και η ανοχή συνενοχή

Το τελευταίο περιστατικό, με δύο ανήλικους Ρομά να πετούν πέτρες σε λεωφορείο που μετέφερε Γάλλους μαθητές, δεν είναι απλώς ένα «επεισόδιο». Είναι άλλη μία σταγόνα σ’ ένα ποτήρι που έχει ξεχειλίσει εδώ και καιρό. Μια πράξη που δεν εξέπληξε κανέναν από αυτούς που ζουν καθημερινά σε έναν τόπο όπου οι νόμοι, απλώς, δεν εφαρμόζονται το ίδιο για όλους.

Στη Γαστούνη, η πραγματικότητα είναι σκληρή: δεν μιλάμε για μεμονωμένες συμπεριφορές. Μιλάμε για μια παραβατικότητα που αυξάνεται σταθερά, που απλώνεται σε κάθε γειτονιά, που επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής των πολιτών. Δεν είναι «τοπικό πρόβλημα», είναι κρίση κοινωνικής συνοχής και κατάρρευσης του αισθήματος δικαίου. Αυτό το φαινόμενο δεν αντιμετωπίζεται ούτε με σιωπή ούτε με μισόλογα.

Γιατί όλοι ξέρουν πια: οι περισσότεροι αιρετοί δείχνουν “ανοχή” – όχι γιατί δεν βλέπουν, αλλά γιατί μετρούν ψήφους. Όταν οι παραβατικοί Ρομά αντιμετωπίζονται ως εκλογικές δεξαμενές και όχι ως μέρος μιας κοινωνίας που χρειάζεται ευθύνη και οριοθέτηση, τότε πώς να περιμένεις αλλαγή;

Και το χειρότερο; Οι φωνές των κατοίκων αντιμετωπίζονται συχνά με καχυποψία. Σαν να κρύβουν ρατσισμό. Όμως οι ίδιοι οι πολίτες είναι αυτοί που έχουν ξεκαθαρίσει ξανά και ξανά: δεν φταίνε όλοι οι Ρομά – αλλά αυτοί που παρανομούν πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως κάθε άλλος πολίτης. Το πρόβλημα δεν είναι φυλετικό. Είναι παραβατικό και θεσμικό.

Και τι κάνει η Πολιτεία;

Συσκέψεις. Δηλώσεις. Λόγια. Πολλά λόγια. Όμως καμία συνέχεια. Καμία διάρκεια. Καμία συνέπεια. Η αστυνομία έρχεται όταν είναι πια αργά, χωρίς ανθρώπους, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς στρατηγική. Και οι κάτοικοι αναρωτιούνται: “Μας ακούει κανείς;”

Ζητούν τα αυτονόητα.

Να μπορούν να ζούν ειρηνικά.
Να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο χωρίς να φοβούνται.
Να επιστρέφουν το βράδυ στο σπίτι τους χωρίς να κοιτάνε πίσω τους.
Ζητούν την εφαρμογή του νόμου.
Ζητούν διαρκή και ουσιαστική παρουσία της αστυνομίας.
Ζητούν κοινωνικές πολιτικές που δεν θα εξαγοράζουν, αλλά θα εντάσσουν.
Που θα μορφώνουν. Που θα οριοθετούν. Που θα χτίζουν μέλλον.

Δεν ζητάνε εκδίκηση. Ζητάνε δικαιοσύνη. Ζητάνε αξιοπρέπεια.

Η τοπική κοινωνία δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα. Και τότε, το πρόβλημα δεν θα είναι πια περιθωριακό. Θα είναι κεντρικό. Και, όπως γίνεται πάντα, αυτοί που σήμερα κλείνουν τα μάτια, θα είναι οι πρώτοι που θα απορούν «πώς φτάσαμε ως εδώ».

*φωτογραφία αρχείου