Ενα μάθημα που δεν έμαθε κανείς στην Ηλεία

Πριν από πολλά χρόνια, η “μάχη” Ηλείων και Αχαιών για το μέλλον του αεροδρομίου της Ανδραβίδας κι ενός νέου αυτοκινητόδρομου έμοιαζε με μία θρυλική σύγκρουση, αν και τελικά αποδείχθηκε περισσότερο ως μια πολιτική παράσταση με αδιέξοδο.

Το θέμα της λειτουργίας του αεροδρομίου της Ανδραβίδας και ως πολιτικού, καθώς και ένας νέος αυτοκινητόδρομος, δεν ήταν μόνο μία αντιπαράθεση δύο νομών, αλλά και μία απόδειξη της ανικανότητας και των προσωπικών συμφερόντων που διαπερνούσαν την τοπική πολιτική σκηνή.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, οι κυβερνήσεις, είτε υπό το ΠΑΣΟΚ, είτε υπό τη Νέα Δημοκρατία, παρακολουθούσαν αδιάφορες, δίνοντας υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, προσπαθώντας να κερδίσουν ψήφους και να χαϊδέψουν τα αυτιά των πολιτών και των δύο νομών.

Η πραγματική πρόκληση, όμως, ήταν η έλλειψη συνεννόησης και συνεργασίας ανάμεσα στους πολιτικούς του νομού Ηλείας, οι οποίοι υποτιμούσαν και αποδυνάμωναν τον τόπο τους με την ίδια ευκολία που διεκδικούσαν την πολιτική τους επιβίωση.

Αυτό το σκηνικό έφτασε στην κορύφωσή του όταν ο τότε δήμαρχος Πατρέων, Ανδρέας Φούρας, έριξε στο τραπέζι μία λογική πρόταση: Να καθίσουν Αχαιοί και Ηλείοι στο ίδιο τραπέζι και να καταλήξουν σε μία συμφωνία. Σύμφωνα με αυτή την πρόταση, οι Ηλείοι θα μπορούσαν να αποκτήσουν το αεροδρόμιο της Ανδραβίδας, ενώ οι Αχαιοί, σε αντάλλαγμα, θα έπαιρναν κάτι άλλο ή το αντίθετο, οι Αχαιοί το αεροδρόμιο του Αράξου και οι Ηλείοι κάτι άλλο που θα συμφωνούσαν από κοινού.
Μία κίνηση προς την αμοιβαία ωφέλεια και την πολιτική ομοψυχία, η οποία, ωστόσο, δεν ευδοκίμησε.

Αντί να συζητήσουν και να συμφωνήσουν, οι Ηλείοι πολιτικοί, βυθισμένοι στη δική τους αλαζονεία και προσωπικά συμφέροντα, αντέδρασαν σφοδρά, κατηγορώντας τους Αχαιούς για προσπάθεια να «καπελώσουν» τον νομό τους. Επικρατούσε η νοοτροπία της μικροπολιτικής και της ατομικής επιδίωξης, σε βάρος του κοινού καλού.

Η αποτυχία αυτής της πρότασης και η απορριπτική στάση των Ηλείων αποκαλύπτει μία τραγική αλήθεια ακόμη και σήμερα: Η πολιτική στην Ηλεία είχε κυριευτεί από την ανικανότητα των αιρετών της, οι οποίοι αρκούνται στην αυτοπροβολή τους και σε μικρές εκδηλώσεις, χωρίς να επιδεικνύουν κανένα μακροπρόθεσμο σχέδιο για την ανάπτυξη του νομού τους.

Η ιστορία αυτή, αν και μακρινή, δεν είναι καθόλου αδιάφορη για το παρόν.

Σήμερα, βλέπουμε και πάλι τους Αχαιούς να κινούνται με σχέδιο και στρατηγική, διεκδικώντας την αναβάθμιση του νομού τους, ενώ η Ηλεία φαίνεται να παραμένει εγκλωβισμένη στην ίδια αδιέξοδη κατάσταση. Οι πολιτικοί της περιοχής, αντί να κοιτούν το μέλλον και να συνεργάζονται για την πρόοδο, συνεχίζουν να ασχολούνται με το μικροπολιτικό παιχνίδι και την εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων.

Η διαφορά είναι φανερή:

Όπου υπάρχει όραμα και σχέδιο, όπως στην Αχαΐα, υπάρχουν και αποτελέσματα. Όπου κυριαρχεί η μικροπολιτική και η ατομική επιδίωξη, το μέλλον είναι ζοφερό και οι πολίτες πληρώνουν το τίμημα της αδράνειας και της υποβάθμισης. Το παράδειγμα της Ηλείας είναι ένα μάθημα για το πώς οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι πολιτικές διαμάχες χωρίς πραγματική συνεργασία μπορούν να υπονομεύσουν το μέλλον μιας ολόκληρης περιοχής. Τις συνέπειες αυτής της αποτυχίας θα τις βιώσουν και πάλι οι απλοί πολίτες, ενώ οι πολιτικοί θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους, αδιάφοροι για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Υ.Γ.: Το νέο λιμάνι της Πάτρας, η σύνδεση της Πατρών-Πύργου με το αεροδρόμιο Αράξου, θυμηθείτε, θα υποβαθμίσει κι άλλο το νομό. Οταν ο τουρίστας θα έχει πολλές περισσότερες επιλογές από το λιμάνι της Πάτρας και όταν η απόσταση Πάτρας-Αρχαίας Ολυμπίας σχεδόν εκμηδενιστεί, τότε να δούμε την τύχη του λιμανιού Κατακόλου. Αλλά θα “είναι αργά, για δάκρυα Στέλλα”.
Κι ας αφήσουν κάποιοι τις κορώνες ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για το λιμάνι της Ηλείας, γιατί έτσι έλεγαν και κάποιοι πρώην συνάδελφοί τους, και βιώνουμε τα αποτελέσματα.
Κατά τα άλλα, βαρέστε τους παλαμάκια!!!