Αντρέα Καμιλλέρι: Πέντε χρόνια απουσίας

Ο ηλικιωμένος κύριος με το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι μιλά με άνεση μπροστά στο φακό, εκπλήσσοντας τον δημοσιογράφο που του έπαιρνε συνέντευξη, καθώς ο Αντρέα Καμιλλέρι – αυτός ήταν ο ηλικιωμένος κύριος- με την καταπληκτική μνήμη των 94 ετών απαντά σε ερωτήσεις που αφορούν τη ζωή και το έργο του. Η συνέντευξη έγινε το 2019, λίγο πριν πεθάνει, και αποκαλύπτει γνωστές και άγνωστες πτυχές του βίου του.

Ο Αντρέα Καμιλλέρι (1925-1919) ξεκίνησε να γράφει νεότατος ποίηση (19 χρονών), συμμετέχοντας σε μια ανθολογία του Ουνγκαρέτι (Ιταλός μοντερνιστής ποιητής, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος, 1888-1970). Δεν είναι, λοιπόν, ορθή η εκτίμηση ότι άρχισε να γράφει μετά το 60ο έτος της ηλικίας του. Μετά τον πόλεμο έφυγε από τη Σικελία και πήγε στη Ρώμη με υποτροφία στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης Silvio d’ Amico, όπου σπούδασε σκηνοθεσία. Εκεί γνώρισε τον δάσκαλό του Οράτιο Κόστα που τον οδήγησε στον κόσμο του θεάτρου.

Από αυτόν διδάχθηκε, εκτός των άλλων, ότι αν κάποιος διαφωνεί με τις ιδέες σου, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές είναι λανθασμένες, διότι μπορεί να έχουν κάτι χρήσιμο. Στη συνέχεια, πήρε τη θέση του δασκάλου του ως συνεργάτης στην Ακαδημία. Ήταν ο πρώτος Ιταλός σκηνοθέτης που έφερε στην Ιταλία το θέατρο του παραλόγου του Σάμουελ Μπέκετ (1958). Η γνώμη του είναι ότι ο καλός μαθητής οφείλει να είναι καλός κλέφτης γνώσεων από το δάσκαλό του. Αγαπημένος του συγγραφέας ήταν ο συντοπίτης του Σικελός Λουίτζι Πιραντέλλο (δραματουργός, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και νομπελίστας το 1934, 1867-1936).

Ο Καμιλλέρι είχε δυο παρανόμια, «Νενέ» το παιδικό παρανόμι στη Σικελία, το οποίο προκύπτει από το Εμμανουήλ κι όχι από το Αντρέα και «Δάσκαλος» σαν συγγραφέας, λόγω του διεθνώς αναγνωρισμένου έργου του και της μακροχρόνιας πορείας του στην λογοτεχνία. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ίδιος πάντα προτιμούσε τα μεγάλα ιστορικά μυθιστορήματα, αλλά τελικά η επιτυχία του επιθεωρητή Μονταλμπάνο τον έστρεψε στο αστυνομικό μυθιστόρημα.

Η συγγραφή των αστυνομικών μυθιστορημάτων οφείλεται στη γνωριμία του με τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Βέλγου συγγραφέα Ζωρζ Μεγκρέ, τα οποία σκηνοθέτησε τη δεκαετία του 1960 για την κρατική τηλεόραση ΡΑΙ. Όταν άρχισε να γράφει τα δικά του αστυνομικά μυθιστορήματα προτίμησε τη «Σχολή Μεγκρέ» του Σιμενόν, δηλαδή την ευρωπαϊκή σχολή, με την αποφυγή την περιγραφή των βίαιων αιματηρών σκηνών και της υπέρμετρης βίας, στοιχεία της αμερικανικής αστυνομικής μυθιστορηματικής λογοτεχνίας, λόγω σεβασμού στους αναγνώστες.

Όταν ρωτήθηκε τι σημαίνει γι’ αυτόν η επιτυχία του έργου του απάντησε ότι επιτυχία είναι η αγάπη και η αποδοχή του κόσμου και ταυτόχρονα η γνώση της διαχείρισής της. Αναμφίβολα η απουσία της προσωπικότητάς του, του σπινθηροβόλου του πνεύματος και της προοδευτικής ιδεολογίας του από το παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα είναι αισθητή.

*κείμενο:www.fractalart.gr