Για την παράσταση “ο παππούς έχει πίεση”- Όταν το να γελάσει ο θεατής είναι αυτοσκοπός

Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

π. Πρόεδρος Συλλόγου Φαρμακοποιών Ηλείας

Το καλοκαίρι του πολιτισμού στην επαρχία προχωρά ακάθεκτο και όποιος γλυτώσει. Οι καλλιτέχνες «εξ Αθηνών» διακατέχονται από την ιερή μανία να προσφέρουν στην «ασυνάρτητη επαρχία» που έλεγε και ο Νιόνιος. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι μένουν στην προσπάθεια και άλλοι προκαλούν με την απίστευτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το όλο θέμα. Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι παραστάσεις είναι πολλές και ποικίλες και είναι θέμα επιλογής…… Κάποιες είναι καθαρά θεατρικές και κάποιες άλλες δυστυχώς υπακούουν στον ορισμό της άπραχτης …..

Στην Ήλιδα λοιπόν είχαμε παράσταση με το έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου «Ο παππούς έχει πίεση». Εδώ έχουμε την συγγραφέα σε ρόλο Cheff. Δεν έκανε τον κόπο να στήσει ένα έργο με κάποια υπόθεση. Προσπάθησε με απλά υλικά να κάνει τον θεατή να γελάσει και για να το πετύχει αυτό ανάμειξε ότι πρόχειρο είχε μπροστά της σε τυχούσες ποσότητες. Κατάφερε τελικά να στήσει ένα συνονθύλευμα. Επί σκηνής είναι ένας αριστερός παππούς με άνοια, τρεις «τρελές» εγγονές, ένας νεαρός αναρχο-επαναστάτης που ψάχνεται, ένας μπάτσος και κάπου στο βάθος ένας «φόνος».

Μπροστά μας έχουμε απελευθερωμένες σεξουαλικές σχέσεις, φάρμακα, ναρκωτικά, ψευτο επαναστατικά συνθήματα, μια πολιτική οργάνωση με το όνομα «ΨΑΞΟΥ» και αφελείς διδακτικές προσεγγίσεις για να υπάρχει και κάποιο ηθικό μήνυμα. Όλα αυτά διανθισμένα με κάποιες ατάκες που θύμιζαν έντονα τους «απαράδεκτους». Οι ηθοποιοί προσπάθησαν να υπηρετήσουν τον συγγραφέα και τον σκηνοθέτη και έτσι έπεσαν και αυτοί στην παγίδα να εκμαιεύουν με αγωνία το γέλιο με κάθε τρόπο ….. Μπορεί να τα κατάφεραν σε κάποιο βαθμό αλλά αυτό σε καμμιά περίπτωση δεν σώνει μια παράσταση. Πάντως η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος γέλασε …..

Βέβαια αυτό δεν τον εμπόδισε να φύγει στο διάλλειμα και να μείνουμε σχεδόν οι μισοί. Φαίνεται ότι κανείς δεν αγωνιούσε για τον τέλος από την στιγμή που δεν είχε μπροστά του ένα έργο με μια κάποια υπόθεση ….. Μπορεί όμως και να γέλασε αρκετά για σήμερα. Αύριο πάλι. Το λυπηρό είναι ότι όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν κάποιοι «κουλτουριάρηδες» ο Σεφερλης έχει ήδη κάνει «σχολή» … Και πάντα ισχύει ο κανόνας ότι το πρωτότυπο είναι πολύ πολύ καλύτερο από τις απομιμήσεις.

ΥΓ1 Οι βωμολοχίες πού δεν ήταν και λίγες δεν ενοχλούν λόγω σεμνοτυφίας αλλά γιατί οι περισσότερες προσπαθούν να κάνουν το κοινό γελάσει όπως ακριβώς στις αθάνατες παλιές επιθεωρήσεις.

ΥΓ2 Ο τρόπος με τον οποίον καταπιάνεται το έργο με το θέμα των ναρκωτικών είναι τουλάχιστον αφελής και δίνει επικίνδυνα μηνύματα. Μη μπούμε σε λεπτομέρειες ….. Πάντως κάποιος έπρεπε να πει στην συγγραφέα ότι τα ναρκωτικά που κάνουν καταστολή δεν σε κοιμίζουν σε δευτερόλεπτα και τα «ανεβαστικά» δεν σε κάνουν να χοροπηδάς σαν κατσίκι πάλι σε δευτερόλεπτα…. Ήμαρτον….