Ηλιδα: Η κατάσταση θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο τραγική.

Για κανέναν δήμο δεν είναι επιτυχία το να έχει τις πόλεις και τα χωριά του καθαρά ή να αλλάζει τις λάμπες όταν καίγονται. Γενικά, δηλαδή, η καθημερινότητα του πολίτη δεν αποτελεί “επιτυχία” αλλά υποχρέωση για κάθε δημοτική αρχή. Κακώς που κάποιοι βαράνε παλαμάκια γιατί μία δημοτική αρχή κάνει τα παραπάνω και θέλει να τα πιστώνεται ως… μεγάλο της έργο. Κάποια στιγμή από τα αυτονόητα ο πολίτης πρέπει να ξεφύγει…!

Από την άλλη, αρκετοί παραπονιούνται πώς ούτε τα παραπάνω γίνονται, τουλάχιστον σε ένα επιτρεπτό χρονικό διάστημα.

Μέσα σε αυτά βάλτε [σε ότι αφορά τον δήμο Ηλιδας] και τις διακοπές του νερού που ήδη έχουν συμβεί και θα συμβούν, βάλτε δρόμους τραγικούς, δρόμους όπου τα αυτοκίνητα δυσκολεύονται να κινηθούν διότι έγιναν πολλά, βάλτε την έλλειψη πάρκινγκ, την τραγική κατάσταση του πρώην δημαρχείου και του μικρού θεάτρου… την απομάκρυνση του Πρωτοδικείου και οσονούπω του ΕΦΚΑ και άλλων υπηρεσιών και καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για μια πόλη που δεν μπορεί να λογαριάζεται ως σύγχρονη!

Μια πόλη αποτρεπτική για κάθε επισκέπτη, αφού και οι ίδιοι οι Αμαλιαδίτες σε άλλες πόλεις πηγαίνουν, πολλές φορές, όταν θέλουν να βγουν να χαλαρώσουν.
Η έλλειψη πρασίνου, είναι άλλη μία αιτία που η πόλη γίνεται αποκρουστική ακόμη και από τους ίδιους τους κατοίκους της.

Και μη μιλήσουμε για έργα που σε κάθε προεκλογική περίοδο διαφημίζονται από τους υποψήφιους δημάρχους της και ποτέ δεν γίνονται γιατί… συνεχώς βρίσκουν άδεια ταμεία κατηγορώντας τους προηγούμενους για όλα τα κακά της μοίρας. Κι ενώ προεκλογικά διαλαλούσαν ότι τα ταμεία είναι άδεια αλλά αυτοί θα κάνουν μεγάλο έργο, τώρα που βγήκαν διαλαλούν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και πάντα φταίει ο “κακός λύκος”, τον οποίο όμως κάποτε ήταν πολύ καλός επειδή πιστά τον υπηρετούσαν!

Και βεβαίως επιμελώς αποφεύγουν να πουν ότι κι αυτοί κάποτε ήταν δήμαρχοι κι ακόμα φυσάνε και δεν κρυώνει η ήττα που είχαν υποστεί.

Και κάποιοι έχουν φιλότιμο και παραιτούνται, κάποιοι άλλοι παραμένουν πιστοί στα αξιώματά τους μη και χάσουν και το μισθό που παίρνουν και δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος. Και να ‘τους σε κηδείες, βαπτίσια, γάμους και πανηγύρια να περιμένουν το χειροκρότημα για την γενικότερη ανυπαρξία τους!

Παράλληλα, τρέχουν και στην Αθήνα, να βγάλουν καμιά φωτογραφία με υπουργό και να την μοστράρουν στα ΜΜΕ τονίζοντας για τις… σημαντικές επαφές που είχαν, αλλά που ποτέ δεν είδε κανείς αποτέλεσμα.

Η κατάσταση θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο τραγική.