Ο φίλος μου Ναμπίλ Μοράντ…

Με τον πρώην Δήμαρχο Ανδραβίδας-Κυλλήνης Ναμπίλ Μοράντ, τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας είχαμε μια πολύ “δύσκολη” σχέση. Καταφέραμε όμως να την ξεπεράσουμε και μάλιστα σήμερα να αποτελεί προσωπικό μου φίλο, όπως κι εγώ για εκείνον. Πάντα απολαμβάνω την παρέα του, τα αστεία του, την ευφυία του.

Ο φίλος μου, λοιπόν, Ναμπίλ Μοράντ αποφάσισε να μην είναι υποψήφιος δήμαρχος και για τον λόγο αυτό εξέδωσε προχθές σχετική ανακοίνωση [διαβάστε εδώ…]

Είναι σίγουρος ότι ο Ναμπίλ  δεν θα… “καθίσει” φρόνιμα. Για μια τέτοια προσωπικότητα πάντα θα υπάρχει κάποιος σημαντικός ρόλος και γνωρίζω ότι του έχουν γίνει προτάσεις. Αν δεν δεχτεί κάποια θα το κάνει μόνο και μόνο γιατί δεν θέλει να αποχωριστεί τα Λεχαινά.

Όταν εκλέχθηκε δήμαρχος το 2014 ζούσα στην Κύπρο κι εκεί έμαθα ότι στον δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης εκλέχθηκε δήμαρχος ένας άντρας με καταγωγή από τη Συρία. Μάλιστα υπήρξε κι ενθουσιασμός στη Κύπρο αφού οι Σύριοι εκεί είναι ιδιαίτερα αγαπητοί. Ο τότε δήμαρχος του δήμου Ύψωνα της Λεμεσού, συζήτησε μαζί μου το ενδεχόμενο μιας αδελφοποίησης τόσο με τον δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης όσο και με τον δήμο Πύργου [με δήμαρχο τον Γαβρίλη Λιατσή].
Δυστυχώς, λόγω της δικής μου αναχώρησης από την Κύπρο αλλά και λίγο μετά την ήττα στις εκλογές του τότε δημάρχου, δεν προχώρησε κάτι απ’ όσα συζητήσαμε.

Το παρακάτω κείμενο το είχα γράψει το 2018 κι αξίζει να το ξαναδημοσιεύσω:

“ο κος Μοράντ [Ιωσήφ στα ελληνικά μια κι έχει βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος] μιλάει έξι [6] γλώσσες. Εκτός από τα ελληνικά γνωρίζει, φυσικά τα Αραβικά, αλλά και Αγγλικά, Γαλλικά, Βουλγαρικά, και Γερμανικά.

Επίσης, εκτός από την ιατρική ελάχιστοι γνωρίζουν ότι έχει τελειώσει και την Γαλλική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης [La Sorbonne], ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου, το οποίο αποτέλεσε κι ένα από τα πρώτα πανεπιστήμια που ιδρύθηκαν στην Ευρώπη. Ιδρύθηκε στο Παρίσι της Γαλλίας μεταξύ 1160 και 1250. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, οι δραστηριότητες του ανεστάλησαν από το 1793 έως το 1896.

Τέλος, να σημειωθεί ότι πριν την μόνιμη εγκατάστασή του στην χώρα μας, ο Δήμαρχος έζησε για μικρά ή μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις!

Άνθρωπος λοιπόν, γλωσσομαθής, πολυταξιδεμένος και λαμπρός επιστήμονας!”

Θα ευχηθώ στον προσωπικό μου φίλο να έχει πρώτα υγεία. Να συνεχίσει να είναι ο εαυτός του, να χαίρεται την οικογένειά του, να έχει καλή επιτυχία σε ότι κι αν αποφασίσει να κάνει.

Και φυσικά εύχομαι να συνεχίσουμε για πολλά πολλά χρόνια να κάνουμε την παρέα που κάνουμε!

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Ναμπίλ Μοράντ το 2016 στο site News247.gr

Σε αντίθεση με τους συμπατριώτες του που εγκατέλειψαν τη Συρία κυνηγημένοι από τον πόλεμο, ο κύριος Μοράντ έφυγε σε ηλικία 17 ετών από την πόλη Χομς και πήγε στην Ευρώπη για σπουδές. Παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής γλώσσας στη Σορβόνη για να ξεκινήσει κατόπιν τις σπουδές ιατρικής στις Βρυξέλλες και αργότερα στη Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας, όπου γνώρισε την Ελληνίδα σύζυγό του, Ιωάννα Σχοινά.

«Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, ήρθαμε στα Λεχαινά, στη γιαγιά και τον παππού, και μείναμε εδώ επί 27 χρόνια. Έζησα και σε άλλα κράτη αλλά η Ελλάδα πάντα ένιωθα ότι είναι η πατρίδα μου. Οι Έλληνες είναι ο πιο ανοιχτός λαός που έχω γνωρίσει, μπορούσα να είμαι μέσα σε όλα. Στα Λεχαινά έφτιαξα το δικό μου ιατρείο και τώρα η κόρη μου ανοίγει φυσιοθεραπευτήριο» λέει ο κύριος Μοράντ στο WE του News247.

Με τα κοινά αποφάσισε να ασχοληθεί το 2002. Επί σειράς ετών ήταν πρώτος σε σταυρούς δημοτικός σύμβουλος, ενώ στις εκλογές του 2014 εκλέχθηκε δήμαρχος Ανδραβίδας – Κυλλήνης, ο πρώτος μετανάστης δήμαρχος στην Ελλάδα, και μάλιστα μετά τα αιματηρά γεγονότα που είχαν μεσολαβήσει στη Μανωλάδα, εντός των ορίων του δήμου. Ο ίδιος ανασύρει αυτά τα γεγονότα όταν σχολιάζει την αρνητική αντίδραση ορισμένων «μεμονωμένων στοιχείων» στην είδηση πως η Μυρσίνη θα φιλοξενήσει πρόσφυγες.

«Ξέρετε, όπως συμβαίνει παντού στην Ελλάδα, έτσι κι εδώ ορισμένα ακραία στοιχεία εκμεταλλευόμενα την όποια ασάφεια στις αρχικές ενημερώσεις την Κυβέρνησης, δημιούργησαν ένα κλίμα εκρηκτικό. Έλεγαν ότι φέρνουν μετανάστες σε μια δημοφιλή περιοχή και προσπαθούσαν να σπείρουν το φόβο και τον τρόμο παντού, λες και αυτοί που θα έρχονταν είναι ανθρωποφάγοι, κινδυνεύουμε όλοι, θα κλειστούμε στα σπίτια μας…

Οι ηλικιωμένοι ακούνε αυτά τα πράγματα και τα πιστεύουνε. Όταν υπάρχει φόβος στον κόσμο αυτοί έχουν βήμα να μιλήσουνε. Όταν ο κόσμος είναι ενημερωμένος σωστά και ξέρει τι του γίνεται είναι πολύ δύσκολο μετά να τον πείσεις ότι κινδυνεύει. Συνεπώς έγινε μια οργανωμένη προσπάθεια να φοβίσουνε τον κόσμο και θεωρώ ότι υπάρχει πολίτικό κίνητρο πίσω από αυτό, είναι οι γνωστοί άγνωστοι που προσπαθούν να κάνουν τον πατριωτισμό εθνικισμό. Αλλά δεν μπορεί για δεύτερη φορά στο δήμο Ανδραβίδας – Κυλλήνης να έχουμε τα ίδια γεγονότα που είχαμε στη Μανωλάδα και γίναμε γνωστοί για κάτι άσχημο και όχι για ένα καλό πράγμα που έχουμε εδώ, 7000 μετανάστες σε ένα χωριό που ζούνε και δουλεύουνε στη φράουλα.

Αυτό είχε οικονομικές συνέπειες στο δήμο μου και τώρα προσπαθούν με τον ίδιο τρόπο να κάνουν ζημιά. φανταστείτε τώρα, εμείς, σαν δήμος, μέσα σε αυτή την κρίση, να έχουμε μια στάση αρνητική. Εγώ ένας δήμαρχος με συριακή καταγωγή δεν μπορώ να το επιτρέψω, να βγούμε προς τα έξω ως ξενοφοβικοί». Όταν το ρωτάμε αν θεωρεί ότι υπάρχει ρατσισμός και ξενοφοβία στην ελληνική κοινωνία, ο κύριος Μοράντ απαντά πως όχι: «Εγώ δεν αντιμετώπισα ποτέ ρατσισμό σε αυτό τον τόπο, με αγκάλιασε ο κόσμος όπως τους αγκάλιασα κι εγώ, ποτέ δεν ένιωσα ότι δεν είμαι στο σπίτι μου. Νιώθω Έλληνας πολίτης, η οικογένειά μου ζει εδώ, είμαστε Χριστιανοί ορθόδοξοι, έχω πάει φαντάρος εδώ. Όταν πρωτοήρθα βέβαια, υπήρχε μια δυσπιστία προς τους Αλβανούς που ερχόντουσαν τότε μαζικά.

Όμως δεν θεωρώ ότι οι Έλληνες είναι ξενοφοβικοί ή ρατσιστές. Επειδή έχω ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, έχω νιώσει σε μικρό βαθμό ρατσισμό στη Γαλλία, στη Σορβόνη που είχα πρωτοπάει για σπουδές, καθώς και στις Βρυξέλλες που πήγα μετά. Όμως δεν είναι ο ρατσισμός ο ακραίος τύπου Λεπέν. Είναι κάποιοι που θέλουν να σπείρουν την ξενοφοβία, οι γνωστοί άγνωστοι εδώ στην Ελλάδα που προσπαθούν να συσπειρώσουν τον κόσμο, ειδικά τους άνεργους . Όμως δεν είναι πολιτική να φοβίζεις τον κόσμο.

Εγώ συμφωνώ το κακό να το πολεμάμε από όπου και αν προέρχεται. Αλλά όχι να φοβίζουμε τον κόσμο. Ούτε η θρησκεία μας, ούτε το μορφωτικό μας επίπεδο, ούτε η ιστορία της Ελλάδας επιτρέπει να καταδιώκουμε ανθρώπους που έχουν φύγει από τον πόλεμο με τα παιδάκια τους επειδή είναι από άλλο κράτος ή έχουν άλλη θρησκεία. Η θρησκεία μας είναι ανοιχτή, να αγαπάμε τους άλλους, όχι να σπείρουμε το μίσος». Σχετικά με τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές ο κύριος Μοράντ εκτιμά ότι δεν θα σταματήσουν άμεσα.

«Η κατάσταση στη Συρία βελτιώνεται, όμως υπάρχουν ήδη εκατομμύρια άνθρωποι στην Τουρκία» σημειώνει, ενώ όταν τον ρωτάμε για τη συμφωνία Τουρκίας – ΕΕ δηλώνει πως δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στην Τουρκία. «Κάνει πάντα αυτό που είναι προς το συμφέρον της και τίποτα άλλο, χωρίς βεβαίως κανένας ποτέ να την τιμωρεί. Μια μύγα να περάσει από τα θαλάσσια σύνορα μπορούνε να τη πιάσουνε και πέρασαν τόσες χιλιάδες κόσμου χωρίς να το καταλάβουν; Αυτό το πράγμα έγινε επίτηδες γιατί κερδίζουνε από το δουλεμπόριο και ικανοποιούνε και τους πολιτικούς τους σκοπούς εκβιάζοντας καταστάσεις».

Επιπλέον, ο κύριος Μοράντ εκτιμά πώς οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα αναζητήσουν εναλλακτικές διαδρομές και εκφράζει ανησυχία μήπως το λιμάνι της Κυλλήνης συμπεριληφθεί σε κάποια από αυτές και οι άνθρωποι αρχίζουν να συρρέουν μαζικά στην περιοχή. «Σε μια τέτοια περίπτωση ελπίζω να έχω βοήθεια, όπως βοηθώ κι εγώ σήμερα» σημειώνει. Ο κύριος Μοράντ έχει τρεις αδερφές και έξι αδερφούς στη Συρία. Μένουν στην ευρύτερη περιοχή της Χομς. «Μιλάμε όποτε έχει ρεύμα, όποτε έχει ίντερνετ, καμιά φορά βλέπω ένα like στο Facebook και ξέρω ότι είναι καλά…

Ανησυχώ πολύ για εκείνους, αλλά είναι δική τους επιλογή να μείνουν εκεί, παρόλο που έχουνε παιδιά και εγγόνια. Είμαι στην πολιτική πολλά χρόνια και μπορούσα να τους βοηθήσω να έρθουν στην Ελλάδα ή να πάνε κάπου αλλού στην Ευρώπη και όμως ο αδερφός μου μου είπε: “Δεν μπορούμε να αφήσουμε την πατρίδα μας στους τζιχαντιστές, στους μισθοφόρους που έρχονται να σφάξουνε τον κόσμο και να πούμε δεν μας ενδιαφέρει, σηκωνόμαστε να φύγουμε”. Είναι αυτή η δήλωση του αδερφού μου που με συγκινεί πάρα πολύ. Έχει άλλη φιλοσοφία γύρω από τον πόλεμο».