Ο Διανοούμενος στην πολιτική αρένα…!

Στοχάζεται καλά, όποιος σκέφτεται ελεύθερα και πράττει συλλογικά …

Επιχειρώ μια παράφραση του Ρήγα Φεραίου καθώς φέρνω στο νου μου το ερώτημα αν ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί να καταγίνεται με τα πολιτικά. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι της διανόησης είναι οι πιο ακατάλληλοι για την επίλυση πρακτικών προβλημάτων βυθισμένοι στις θεωρητικές τους αναζητήσεις ή ότι είναι υπεροπτικοι με δυσνόητο λόγο….

Όμως που εξαντλεί το χρέος του ο πνευματικός άνθρωπος ως κοινωνικη και πολιτειακή ύπαρξη ;

Σίγουρα δεν ολοκληρώνει την αποστολή του όταν περιορίζεται στενά στα πνευματικά του καθήκοντα. Επάλληλα με αυτά καλείται να ενεργεί και να πράττει κερδίζοντας και ένα άλλο μερίδιο, αυτό της κοινωνικής αποστολής που τον ολοκληρώνει ως άνθρωπο στα μάτια των συνανθρώπων του. Γίνεται ο παραστάτης,ο παιδαγωγός,ο φύλακας της κοινωνίας όπου ζει.Οταν την παιδεύει και την προστατεύει, την έλκει από το σκότος της αμάθειας την οποία εκμεταλλεύονται οι “πολιτικοί σωτήρες” που σε εκλογικές περιόδους άγουν τον δούρειο ίππο των υποσχέσεων στο όνομα της τιμής που καταλήγει σε ατιμία και ο ψηφοφόρος αισθάνεται προδομένος και αδιαφορεί…

Είναι αυτοί οι επαγγελματίες πολιτικοί σωτήρες που παραμερίζουν τους Διανοούμενος γιατί τους χαλούν τα ιδιοτελή σχέδια τους και αφυπνίζουν τον πολίτη.Ειναι αυτοί οι επαγγελματίες πολιτικοί που εξαγοράζουν τις ανάγκες των πολιτών με αντάλλαγμα την ψήφο τους ώστε να παραμείνει στα χέρια η εξουσία καταπατώντας αξίες ,ιδεολογίες ,αρχές ,την ίδια την Δημοκρατία…

Όταν ο διανοούμενος ασχολείται με τα κοινά θέλει να θεραπεύσει τα κακώς κείμενα και όχι να γίνει αρεστός με ψεύτικα χαμόγελα…

Αν οι δοκιμασμένες μέθοδοι που προτείνει δεν βολεύουν τα οποία συμφέροντα δηλώνει παρών για να ξεβολεψει τα κοινωνικά καρκινώματα .Και αν δεν γίνεται αρεστός με αξιοπρέπεια δίνει τον προσωπικό του αγώνα όχι για αυτοπροβολή αλλά για κοινωνική,συλλογική προκοπή.

Η αλήθεια του λόγου του και η ενεργός συμμετοχή του έρχονται να θεραπεύσουν σε περιόδους κρίσης αξιών και επιβίωσης…δίνει την ψυχή και το πνεύμα του ,διαμαρτύρεται με την πένα του όταν αισθάνεται την επαγγελματική πολιτική να τον πνίγει…στέκει ως οδηγός και όχι ως ορθουμενος υπό ετέρων και αυτοηδονιζομενος νάρκισσος…

Δεν αξιώνει εργάτες να τον υπηρετούν στο πολιτικό του ανάστημα αλλά ΣΥΝεργατες ούτε φυσικά ανέχεται την υποβάθμιση του από πολιτικούς παράγοντες που ιππεύοντας το καλάμι της εξουσίας χάνονται μαζί με την προσωρινότητα της απαξιωμενοι από τους ΣΥΝπολιτες τους…

Είναι Αλήθεια ότι ο διανοούμενος που πολιτεύεται υπερβαίνει τον εαυτό του …ο επαγγελματίας πολιτικός δεν νιώθει την χαρά αυτής της υπέρβασης …ηδονιζεται στις πληρωμένες δάφνες της εξουσίας μέχρι να ξεραθούν… Τελικά ,ο άνθρωπος του πνεύματος πασχίζει να ξεπεράσει τη στεγανότητα των αναζητήσεων του και να γίνει ο δράστης των σκέψεων του …πέρα από το μολύβι του και τα χαρτιά του …στρατεύεται με την κοινωνία των συμπολιτών του για την διαμόρφωση μιας πραγματικής κοινωνίας άξιων πολιτών…με το δικό του σιωπηλό πολλές φορές τρόπο…ξέρει πότε και πού θα επέμβει θεραπευτικά ,συμβουλευτικά ,απαιτητικά…

Για τον διανοούμενο μια είναι η βασική αρχή: Πρωτεύει η σκέψη για να πρυτανεύει η πράξη…η πολιτική …

” Ο τι δεν δρα δεν υπάρχει….”(Λάιμπνιτς)

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
καθ. Φιλόλογος ΠΕ02 Ιστορικός του Ιονίου Πανεπιστημίου