Οταν οι νέοι μιλάνε πρέπει να τους ακούμε – Το μέλλον ανήκει σε αυτούς!

Του Γιώργου Φάκου

Να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι θεμελιώδης θεσμός, που αποτελεί παράλληλα και δείκτη της ποιότητας της δημοκρατίας, επομένως η εμπλοκή και δραστηριοποίηση των νέων στα πλαίσια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πάντοτε αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί βασική μου θέση, την οποία κατά καιρούς έχω εκφράσει μέσα από γραπτά κείμενά μου.

Σε κάθε περίπτωση είναι έκδηλο ότι οι νέοι/ες πρέπει να παρεμβαίνουν στην αυτοδιοικητική/πολιτική διαδικασία όταν αισθάνονται ότι η συμμετοχή τους μπορεί και πρέπει να αλλάξει τον τόπο στον οποίο ζουν και δραστηριοποιούνται προς το καλύτερο.

Δυστυχώς, σήμερα, οι “παλαιότεροι” στην πολιτική/αυτοδιοίκηση έχουν δημιουργήσει ένα καθεστώς μέσα από το οποίο ο δρόμος για τη συμμετοχή των νέων αποκόπτεται, και το χειρότερο να τους αφήνει αδιάφορους για τα όσα συντελούνται γι’ αυτούς χωρίς αυτούς. Ζητήματα που άπτονται του βιοτικού τους επιπέδου τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Βέβαια, όλο αυτό έγκειται σε μια μεγάλη κοιωνικοπολιτική ανάλυση, κάτι που δεν είναι της παρούσης.

Ομως, μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της αδιαφορίας για τα κοινά, της αδιαφορίας για συμμετοχή στην διαμόρφωση ενός άλλου, διαφορετικού πλαισίου, υπάρχουν και κάποια πρόσωπα τα οποία μπορούν να συμμετέχουν, θέλουν να συμμετέχουν. Κι αυτά τα πρόσωπα πρέπει να έχουν την ευκαιρία, να τους δώσουμε τη δυνατότητα να προβάλλουν τις θέσεις τους, τις ιδέες τους και με την ψήφο μας να τους στείλουμε στα θεσμικά εκείνα όργανα από τα οποία θα διαμορφώσουν ένα καλύτερο μέλλον, μέσα ακόμη και από τα λάθη τους, όπως κάθε νέος δικαιολογείται να κάνει.

Διάβασα χθες αρκετές φορές, το άρθρο της νομικού Αγγελικής Λιόση, με τίτλο “Παλινωδίες και Παραλήρημα ενόψει εκλογών” [διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο], και πράγματι εντυπωσιάστηκα από το πόσο επιδέξια χειρίζεται τον γραπτό λόγο, για τον τρόπο με τον οποίο εξέφρασε γραπτώς τις απόψεις της. Αυτό που θα ήθελα να διαπιστώσει ο αναγνώστης, από το συγκεκριμένο άρθρο, είναι η γενικότερη τοποθέτησή της και όχι απλά να απομονώσει μια πρόταση ή μία παράγραφο.

Οπως πολύ σωστά τονίζει στην αρχή του άρθρου της “Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί συστατικό στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας”. Αναφέρω τη συγκεκριμένη πρόταση, διότι στο τόπο μας, στην Ηλεία γενικότερα, η ελευθερία της έκφρασης επιτρέπεται μόνο όταν αυτή ταιριάζει με τις δικές μας απόψεις. Δεν συγχωρούμε όταν ο άλλος εκφράζει μια διαφορετική άποψη και αυτή την διαφωνία την εκφράζουν κάποιοι με ειρωνικά σχόλια.

Οπως έχω [επίσης] ξαναγράψει τα social media αποτελούν τόπο όπου ο καθένας μπορεί να βγει από την ανυπαρξία του παρουσιάζοντας έναν εαυτό τελείως διαφορετικό από αυτόν που πραγματικά έχει στην καθημερινότητά του και στην [όποια] δράση του. Τα social media θα μπορούσαν να αποτελέσουν χώρο έκφρασης καλοπροαίρετης κριτικής κι έκφρασης διαφορετικών απόψεων, μα αυτό δεν συμβαίνει από τους χρήστες, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων.

Θα γράψω κι αυτό: Κανείς δεν δικαιούται να αυτοδιαφημίζεται ως ο μόνος εκφραστής της “αλήθειας”. Η αλήθεια είναι πάντα υποκειμενική. Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να εκφράζεται από μονίμους αρνητές κάθε καλού πράγματος που γίνεται, θεωρώντας ότι αυτό θα … ανακόψει τη δική τους πορεία -μια πορεία που στο παρελθόν δεν έχει να επιδείξει και κάτι το ουσιαστικό και ωφέλιμο για το λεγόμενο “κοινό καλό”.

Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω στους νέους/ες. Θεωρώ ότι με τη δύναμη της νιότης τους, το καλύτερο μορφωτικό τους επίπεδο, την θέλησή τους να αλλάξουν τον κόσμο βάζοντας τις δικές τους πινελιές, το μέλλον διαγράφεται ρόδινο.
Ας τους ακούμε, λοιπόν, ας τους διαβάζουμε, ας τους στείλουμε σε ‘κείνα τα θεσμικά όργανα που θα τους δώσουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το όραμά τους, τις ιδές τους. Ας τους εμπιστευτούμε… και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ας δίνουν τις συμβουλές τους χωρίς όμως να θέλουν να τις επιβάλουν.

Επανερχόμενος στο άρθρο της Αγγελικής Λιόση θα ήθελα να τονίσω κάτι που μάλλον είναι άγνωστο στον περισσότερο κόσμο. Η διπλωματική της εργασία “Η αποτέφρωση των νεκρών-Στο δίκαιο του Περιβάλλοντος”, κυκλοφορεί σε βιβλίο κι εγκρίθηκε από το Τμήμα Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο πλαίσιο της φοιτήσεώς της στο Ενιαίο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών της Νομικής Σχολής με κατεύθυνση το Δίκαιο του Περιβάλλοντος.

Στόχος της μελέτης αυτής ήταν η παραγωγή ενός γόνιμου επιστημονικού διαλόγου αναφορικά με την εξέλιξη του νόμου τόσο σε επίπεδο εγχώριου όσο και διεθνούς δικαίου σχετικά με το ζήτημα της μεταθανάτιας διάθεσης του ανθρώπινου σώματος.
Επίσης, η ίδια μιλώντας το 2019 σε εσπερίδα με θέμα “Αυτοππροσδιορισμός ενώπιον της ζωής. Θάνατος, Αυτοκτονία, Ευθανασία, Καύσις νεκρών”, απέσπασε το θερμότατο χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

Τελειώνω με την εξής ευχή: Το παράδειγμα της κ. Λιόση να το ακολουθήσουν κι άλλοι νέοι/ες, σε οποιαδήποτε κομματική ή αυτοδιοικητική παράταξη κι αν ανήκουν. Να γράφουν, να μιλάνε, να συμμετέχουν… Αν ο κόσμος μας θέλει να αλλάξει προς το καλύτερο οι νέοι είναι αυτοί που κρατούν το ραβδί της αλλαγής!