Κώστας Βαξεβάνης: Ο…. μοναχικός του αγώνας!

του Γιώργου Φάκου

“Είμαστε νικημένοι, ένδοξα νικημένοι, αλλά οπωσδήποτε νικημένοι. Από το γεγονός αυτό αναπήδησε μέσα μας η ιδέα ν’ ανασυστήσουμε τη δύναμη της Γαλλίας. Αλλά παράλληλα μας γεννήθηκε και μια άλλη ιδέα: Ν’ απαλλαγούμε από κάθε είδους δεσποτισμό προσώπων ή ολιγαρχικών κύκλων και να θεμελιώσουμε στη χώρα μας μια δημοκρατία ελευθερίας και ισότητας. Τώρα, πρέπει να δούμε μήπως οι δυο αυτές ιδέες έρχονται σε σύγκρουση. Η βασική αρχή μιας δημοκρατικής κοινωνίας είναι η ισότητα, η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Η βασική αρχής μιας στρατοκρατικής κοινωνίας είναι η πειθαρχία, τα προστάγματα, η υπακοή….
Ο κρατικός ολοκληρωτισμός είναι πανομοιότυπος με τους Λουδοβίκους 14ους, με τους Ναπολέοντες, με τους ανθρώπους εκείνους που κρατούν το λαό στα χέρια τους και τον κυβερνούν, όπως τους αρέσει. Με τη δημοκρατία όμως είναι ακατανόητος…”.

-Αλμπέρ Κλεμανσώ 

Ξεκινάω με τον παραπάνω πρόλογο, με αφορμή τις αποκαλύψεις του Κώστα Βαξεβάνη, εκδότη της εφημερίδας Documento, ο οποίος έχει ξεκινήσει έναν μοναχικό αγώνα κατά των περίεργων πολιτικών μεθοδεύσεων μιας κυβέρνησης, η οποία – αν αποδειχθούν οι αποκαλύψεις του εκδότη/δημοσιογράφου- κατ’ επίφαση φέρει το όνομα “Δημοκρατία”. Εκτός βέβαια και αν το “Νέα” υπονοεί τα… νέα ήθη κι έθιμα που θέλει να επιβάλλει, όχι μόνο με το ζήτημα των παρακολουθήσεων αλλά και με άλλα τερτίπια.

Πολλοί είναι βέβαια αυτοί που  έχουν κατηγορήσει τον Βαξεβάνη, κυρίως ότι αποτελεί ένα είδος υποστηρικτικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ,  αν και αρκετές φορές έχει καυτηριάσει κακώς κείμενά του. Λες και αυτοί που τον κατηγορούν δεν είναι οπαδοί κάποιου κόμματος ή μέσω των εντύπων τους δεν υποστηρίζουν συγκεκριμένους κομματικούς μηχανισμούς. Κι αυτές οι κατηγορίες έχουν σαν σκοπό να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα -προβλήματα που έχουν να κάνουν με την δημοκρατία.

Τρεις είναι οι αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται, ή πρέπει να στηρίζεται, κάθε πολιτισμένο και αληθινά δημοκρατικό καθεστώς: Η αλήθεια, η ελευθερία και η δικαιοσύνη.

Δυστυχώς, φαίνεται να περνάμε μια περίοδο ηθικής και πολιτικής κρίσης. Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει γύρω από το θέμα των παρακολουθήσεων δημιουργεί έναν διαχωρισμό, όπου συγκρούονται δύο μεγάλες ιδέες, δύο αντιλήψεις για τον άνθρωπο και τον πολίτη: Του απολυταρχισμού και της δημοκρατίας, που δεν μπορεί να στηρίζεται παρά στην ελευθερία του ατόμου και στη δικαιοσύνη.

Θεωρούσα ότι οι εποχές των 10ετιών ’50 κι ’60, πέρασαν ανεπιστρεπτί, αλλά οι αποκαλύψεις του Βαξεβάνη για όλο το παρασκήνιο των παρακολουθήσεων πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων, μας δείχνουν ότι… επιστρέφουμε  πολύ πίσω, τότε που τέτοιου είδους γεγονότα μας οδήγησαν σε ένα δικτατορικό καθεστώς.

Δικαιολογημένα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν άπλετο φως να πέσει. Στόχος τους είναι να προστατευτεί η δημοκρατία και η ελευθερία του ατόμου, κάτι που πρώτη θα έπρεπε να επιβάλλει η κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, που μέσω λίστας Πέτσα, επιθυμούσε να κατευθύνει την κοινή γνώμη εκεί που η ίδια ήθελε.

Ο Βαξεβάνης δεν έκανε πίσω παρά τις πιέσεις. Και σήμερα παρέδωσε στη δικαιοσύνη τα στοιχεία του -μια δικαιοσύνη που αποτελεί το τελευταίο προπύργιο της προστασίας του ανθρώπου και της αξιοπρέπειάς του. Και δίπλα του υπάρχουν πολλοί, απλοί πολίτες κατά κύριο λόγο, αυτοί που θέλουν στη χώρα μας ελευθερία και ισότητα.

Δεν θα γράψω περισσότερα γιατί σίγουρα το σήριαλ θα έχει πολλά επεισόδια.

Θα κλείσω όμως με κάτι που ο πρώην Γάλλος πρωθυπουργός Ζωρζ Κλεμανσώ [1906 έως 1909 και 1917 έως 1920] είπε με αφορμή τη στάση του μεγάλου συγγραφέα Εμίλ Ζολά, στην υπόθεση Ντρέιφους:

“Υπήρχαν άνθρωποι που αντιστάθηκαν στους ισχυρότερους βασιλιάδες, που αρνήθηκαν να γονατίσουν μπροστά τους. Ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που μπόρεσαν ν’ αντισταθούν στα πλήθη, που όρθωσαν το ανάστημά τους, ολομόναχοι μπροστά στις παραμελημένες και συχνότατα εξαγριωμένες μάζες, που αντιμετώπισαν, άοπλοι τις βρισιές και την οργή και που τόλμησαν να φωνάξουν “όχι”, τη στιγμή που τα πλήθη ζητούσαν απ’ αυτούς να πουν το “ναι”…”

Υ.Γ.: Με το φως, με την αλήθεια, με την Δικαιοσύνη, με τον Βαξεβάνη.