Η ανάγκη αλλαγής στον τρόπο που τιμάται και ενθυμάται η 28η Οκτωβρίου

Η ημέρα που μάθαμε να τιμούμε σαν δεύτερη 25η Μαρτίου βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας και από το ποια κατεύθυνση θα πάρει μέσα στα επόμενα χρόνια θα εξαρτηθεί η εθνική μας μνήμη, αλλά και το μέλλον μας.

Έχει περάσει ακριβώς ένας μήνας από τον θάνατο του Ζάχου Χατζηφωτίου και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα στο άκουσμα της είδησης δεν ήταν ούτε ο γάμος του με την Τζένη Καρέζη, ούτε κάποιο άλλο κοσμικό επίτευγμα ενός ανθρώπου που οι περισσότεροι τον θυμούνται για την καλή ζωή και την γκρίνια του για το πώς κατέληξε το Κολωνάκι.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η ηλικία του και με δεδομένο ότι ήταν βετεράνος της Μάχης του Ρίμινι συνειδητοποίησα για πρώτη φορά με πολύ έντονο συναίσθημα, ότι η γενιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει περάσει σχεδόν ολόκληρη στην αθανασία. Όχι, αυτοί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, όσοι συμμετείχαν σε αυτόν τον πόλεμο, από τα βουνά της Αλβανίας, μέχρι το Τομπρούκ και από τις ναυτικές περιπολίες στον Ινδικό ωκεανό, μέχρι την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, έχουν κερδίσει επάξια το status της αθανασίας.

Αυτή η αθανασία έρχεται με ένα δυσβάσταχτο κόστος για εμάς τους θνητούς. Ανήκω σε μια γενιά, ίσως την τελευταία που παρέλασε σαν μαθητής στις ίδιες παρελάσεις με τους βετεράνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Έζησα από κοντά τις αδελφές νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αναπηρικά αμαξίδια με αυτούς που γύρισαν με τα πόδια από την Κορυτσά, μια ζωντανή εικόνα που η αφήγησή μου δεν ξέρω αν θα είναι αρκετή για τα παιδιά μου. Ο χρόνος λοιπόν, κόβει ένα νήμα σε αυτή τη στιγμή της ιστορίας.

Διαβάστε περισσότερα στο ratpack.gr