Αντιδράσεις και στην Ηλεία για τον “Προσωπικό Γιατρό” – Υπάρχουν μεγάλα άλυτα προβλήματα

Την ώρα που ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης λέει ότι ξεπέρασε κάθε προσδοκία η ανταπόκριση των πολιτών στο θεσμό του “Προσωπικού Γιατρού”, καθώς 4 εκατομμύρια πολίτες έκαναν εγγραφή στο σύστημα μέσα σε 45 ημέρες, οι γιατροί γυρνούν την πλάτη τους σε ένα σύστημα το οποίο κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους.

 

Με πολλά προβλήματα και κυρίως τη μη επίλυση των οικονομικών ζητημάτων των γιατρών το υπουργείο Υγείας προσπαθεί να περάσει ένα ημιτελές σύστημα που εντέλει φαίνεται να φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα.
Όπως αναφέρουν ιατροί της Ηλείας, το μέτρο του Προσωπικού Γιατρού δεν πετυχαίνει γιατί ακόμα παραμένουν άλυτα πολλά βασικά ζητήματα.

 

 

 

Γιάννης Λέντζας
Αντιπρόεδρος Εταιρείας Γενικής Ιατρικής

 

 

“ Ο γενικός οικογενειακός ιατρός είναι αυτός που εξετάζει τον ασθενή στην ολότητά του…”

 

 

Ο θεσμός του οικογενειακού ιατρού αφορά επί το πλείστον τους γενικούς οικογενειακούς γιατρούς, της ειδικής οικογενειακής ιατρικής, τους παθολόγους και τους παιδίατρους. Λόγω της μη εγγραφής στο σύστημα πολλών ιατρών, με υπουργική απόφαση προκρίθηκαν και άλλες δέκα ειδικότητες. Κάτι το οποίο σαν Ελληνική Εταιρεία Γενικής Ιατρικής μας βρίσκει κάθετα αντίθετους, διότι μόνο ο γενικός οικογενειακός ιατρός είναι αυτός ο οποίος εξετάζει τον ασθενή στην ολότητά του, από την γέννησή του μέχρι και τα βαθιά γεράματά του.

 

Από κει και πέρα, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει και ο μεγάλος αριθμός των γενικών οικογενειακών ιατρών για να καλύψει όλες αυτές τις ανάγκες που δημιουργεί το καινούργιο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα για να μπορέσει να ευδοκιμήσει αυτό το σύστημα στη χώρα μας πρέπει να γίνουν κάποιες βελτιώσεις στη νομοθεσία και στην εφαρμογή του. Δεν μπορεί κάποιος γενικός ιατρός ή οποιοσδήποτε γιατρός να έχει δύο χιλιάδες ασθενείς εγγεγραμμένους και να απαιτεί κατά μέσο όρο 15 λεπτά εξέταση όταν τα ευρωπαϊκά δεδομένα για την ασφαλή εξέταση μιλάνε για μισή ώρα. Άρα καταλαβαίνετε ότι με βάση τα στατιστικά, αν δω εσάς σήμερα θα έχω χρόνο για να σας ξαναδώ περίπου μετά από 8 ½ – 9 μήνες.

 

Ως προς τα οικονομικά δεδομένα και τα κίνητρα τα οποία δίνονται είναι πάρα πολύ χαμηλά, γιατί ταυτόχρονα με τον μεγάλο αριθμό ασθενών υπάρχει και γραμματειακή υποστήριξη, υπάρχουν και αναλώσιμα, υπάρχουν πολλά πράγματα και καταλαβαίνετε ότι το κόστος είναι πολύ μεγάλο σε σχέση με αυτές τις αμοιβές.

 

Το υπουργείο έχει πει πώς θα τα συζητήσουμε όλα αυτά γιατί κι αυτό καταλαβαίνει ότι όντως υπάρχει μια δυσαναλογία στα οικονομικά δεδομένα, και γι’ αυτό τον λόγο δεν υπάρχει και μεγάλη προσέλκυση από ιδιώτες ιατρούς, τόσο από παθολόγους όσο και από παιδίατρους και γενικούς ιατρούς και οι περισσότεροι “στοιβάζονται” στις λίστες των γενικών ιατρών ή των παθολόγων που υπηρετούν ήδη σε δομές δημόσιες, όπως είναι τα κέντρα υγείας ή τα νοσοκομεία.

 

Επιδέχεται ακόμα βελτιώσεις το όλο σύστημα, είναι και κάποια επιμέρους τα οποία αφορούν στους γιατρούς όπως οι εκπαιδευτικές άδειες – δεν έχει αποσαφηνιστεί ο όρος των αδειών – το επείγον, αν μπορεί να το δει γιατί με βάση το νέο σύστημα αποκλείεται το επείγον περιστατικό να εξεταστεί μέσα στο ιατρείο, πρέπει οπωσδήποτε να φύγει για το νοσοκομείο κ.α.

 

Είναι και κάποια επιμέρους ζητήματα τα οποία είναι βασικά. Πρέπει να συζητηθούν και να βρεθεί μια λύση για να μπορέσουμε να έχουμε πιο αποδοτικό σύστημα αλλά και να υπάρχει αυτό που οραματίζεται το υπουργείο μιλώντας για προσωπικό γιατρό όπως και όλη η κοινωνία γιατί είναι και σημείο των καιρών αυτό, είναι το ζητούμενο, να μπορεί να υπάρχει για όλους τους πολίτες.

 

 

 

Κώστας Τσαούσης

Πρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Αμαλιάδας

 

 

“Είναι δυνατόν αυτό το σύστημα να επιτύχει;”

 

 

Ο γενικός ιατρός έχει αλλάξει πολλές φορές διάφορα ονόματα κι αυτό δείχνει την αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να πείσει και τον κόσμο και κάθε φορά βρίσκει ένα καινούργιο όνομα. Παλιά ήταν οικογενειακός γιατρός, τώρα τον κάναμε προσωπικό γιατρό. Τα ίδια πράγματα σε διαφορετικά ονόματα. Το σύστημα αυτό, δυστυχώς μέχρι στιγμής, δεν έχει επιτύχει ούτε στο μίνιμουμ των αναμενομένων. Μέχρι αυτή τη στιγμή προσωπικοί γιατροί γίνονται οι γιατροί των κέντρων υγείας και οι παθολόγοι. Μπορούν να κάνουν αίτηση και ορισμένοι ιδιώτες. Για φανταστείτε ότι αυτή τη στιγμή στο νομό Αττικής δεν έχει καλυφθεί ούτε το 50% του πληθυσμού. Να πούμε για την περιοχή μας; Ουδείς ιδιώτης έχει εκφράσει ενδιαφέρον.

 

Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί. Το ένα είναι ότι ο νόμος αυτός αντί να είναι ελκυστικός απωθεί τον ιατρό στο να πάει να κάνει μια σύμβαση. Εσείς, ας πούμε, ότι είστε ένας ελεύθερος επαγγελματίας ιατρός. Ο νόμος έχει μόνο υποχρεώσεις για τον ιατρό και όχι δικαιώματα. Δεν έχει αναρρωτική. Αρρώστησε, τι θα γίνει; Το ιατρείο του, όπως είναι γραμμένος ο νόμος, υπόκειται στον έλεγχο του διευθυντή του κέντρου υγείας που ανήκει, δηλαδή τον ιδιωτικό του χώρο τον κάνει κάτι σαν δημόσια υπηρεσία. Δηλαδή, θα πηγαίνει κάποιος να τον ελέγχει. Δεν παρέχει ασφάλιστρα. Θα πληρώνει ο ιατρός από την τσέπη του. Θα πληρώνει τα αναλώσιμα. Το κράτος δεν πληρώνει τίποτα, δεν πληρώνει τα ενοίκια, δεν πληρώνει τηλέφωνα, ρεύμα κ.λ.π. Τι βάζει το δημόσιο; Τίποτα. Πώς θα προσελκύσει τον ιατρό; Πώς θα προσελκύσει τον επιστήμονα να κάνει τον προσωπικό ή τον οικογενειακό γιατρό;

 

Σας λέω μερικά, είναι πάρα πολλά, τα οποία είναι αποτρεπτικά στο να κάνουν οι ιδιώτες συμβάσεις. Στη δική μας περιοχή, στον ιατρικό μας σύλλογο δεν υπάρχει ιδιώτης που να ξέρω που να έκανε σύμβαση. Είναι μόνο οι γιατροί στα κέντρα υγείας. Μα, κι αυτοί οι άνθρωποι πως θα διαχειριστούν, ο καθένας 2.000 ανθρώπους, όταν ο νόμος λέει ότι μπορεί να έρχεται στο ιατρείο μου ή στο ιατρείο του προσωπικού, οικογενειακού ιατρού όσες φορές θέλει, όσες ημέρες θέλει, ότι ώρα θέλει και θα πρέπει ο γενικός γιατρός, ο οποίος έχει να εξετάσει τα επείγοντα περιστατικά – γιατί ο οικογενειακός γιατρός κάνει κάτι άλλο: δεν εξετάζει τα επείγοντα, έχει να διαχειριστεί το πρόβλημα. Πρέπει να εργάζεται 35 ώρες στο σύστημα το οποίο τις καταγράφει. Δηλαδή, του έχουν φορτώσει την υγεία των πολιτών της περιφέρειας και του λένε ότι θα διαχειριστής 2.000 άτομα και πρέπει την εβδομάδα να είσαι 35 ώρες μέσα. Εάν αυτό ακούγεται λογικό, εάν αυτό ακούγεται υλοποιήσιμο τότε τι να πω εγώ;

 

Αυτοί, λοιπόν, είναι οι βασικοί λόγοι που δεν υπάρχει ανταπόκριση, συν την για δεκάδες χρόνια την αναξιοπιστία του δημοσίου, όπου το δημόσιο έχει μόνο δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις. Είναι δυνατόν αυτό το σύστημα να επιτύχει; Μετά λέμε γιατί οι γιατροί μας φεύγουν. Έχουν φύγει 19.500 νέοι γιατροί στο εξωτερικό. Θέλω να μου πείτε, εάν εσείς ήσασταν στη θέση ενός από αυτούς θα ερχόσασταν με βάση όλα όσα σας είπα; Αν δεν πληρώσει η πολιτεία τον ιατρό, ιδιαίτερα τον ιατρό του δημόσιου τομέα, γιατί η ελεύθερη αγορά έχει άλλη ρύθμιση, γιατί να έρθει;

 

Κι αν με ρωτάτε τι πρέπει να κάνει καταρχάς να καταργηθεί ο βαθμός Επιμελητής Β’. Επιμελητής Α’, διευθυντής. Τελείωσε. Σας λέω να καταργηθεί γιατί τι να κάνει ο συνάδελφος; Να πάρει 1.100 ευρώ; Ο ιατρός που έχει σπουδάσει 15 χρόνια; Κι εγώ ως ιατρός, αν με ρωτήσετε, δε θέλω κάποιος να μου πληρώσει τις σπουδές μου, θέλω όμως να μου πληρώσει την υπευθυνότητα της δουλειάς μου. Θα έρθει λοιπόν με 1.100 ευρώ; Προφανώς όχι. Άρα, ο μικρότερος μισθός του δημοσίου για να μην είμαι υπερβολικός πρέπει να είναι τουλάχιστον 2.500-3.000. Πώς θα ζήσουν; Αυτοί που θα έρθουν δεν είναι από εδώ, μπορεί να είναι από την Μακεδονία, την Αθήνα, με οικογένεια. Πώς θα ζήσουν; Έχετε δει ότι εδώ μια γκαρσονιέρα έχει 500 με 600 ευρώ; Πώς θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος που ενδεχομένως έχει φέρει και την οικογένειά του;

 

Όλο αυτό είναι μια κοροϊδία του κράτους, της επίσημης πολιτείας, της νυν και της προηγούμενης. Μη πάμε μακριά, ας δούμε τι γίνεται στα δικά μας νοσοκομεία. Προκηρύσσονται θέσεις και κανένας δεν έρχεται και ούτε πρόκειται να έρθει. Έχουν βρει αυτό το κόλπο, δηλαδή να προκηρύσσουν θέσεις ενώ ξέρουν ότι δεν υπάρχουν ιατροί. Μα, οι παθολόγοι που αναζητούν, οι αναισθησιολόγοι, οι καρδιολόγοι τους έχει ανάγκη και το πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Γιατί να έρθει εδώ όπου δεν υπάρχουν προοπτικές καριέρας; Θέλει να είναι σε ένα νοσοκομείο πιο ασφαλές, να ξέρει ότι έχει δίπλα του ένα μεγάλο νοσοκομείο όπου και ο ίδιος θα μπορεί να εξελιχθεί στην επιστήμη του.

 

 

 

Ναμπίλ Μοράντ

Ιατρός

 

 

“H Υγεία θέλει παροχές και όχι περικοπές…”

 

 

Το πιο βασικό σε αυτό τον θεσμό είναι να έχει κάθε πολίτης μια προσωπική σχέση εμπιστοσύνης με τον ιατρό, μια σχέση που τώρα δεν υπάρχει. Όμως οι αντιδράσεις των ιδιωτών ιατρών που δεν κάνουν σύμβαση είναι γιατί αντιτίθενται να έχουν μέχρι 2.000 άτομα ασθενείς.

 

Για να πετύχει όλο αυτό το εγχείρημα θα πρέπει ο ιατρός να πληρώνεται κατά περίπτωση και για κάθε επίσκεψη, όχι με ένα ποσό κάθε χρόνο. Κακά τα ψέματα, κάθε ιδιώτης ιατρός μετατρέπει το ιατρείο του σε ένα μικρό κέντρο υγείας. Άρα, το πρόβλημα μεταφέρεται στους ιατρούς και όχι στις δομές υγείας που έχει το υπουργείο.

 

Για να μπορεί να πετύχει η Υγεία θέλει παροχές και όχι περικοπές, κι αυτό είναι ιδιαίτερα βασικό. Ας αναλογιστούν οι υπεύθυνοι,το πρόβλημα που θα δημιουργηθεί με τα έκτακτα περιστατικά και ότι μια ιατρική επίσκεψη δεν μπορεί να περιοριστεί σε χρόνο. Αν λοιπόν το υπουργείο διορθώσει κάποια βασικά ζητήματα, και υπό προϋποθέσεις,τότε, πιστεύω, ότι οι γιατροί θα δεχτούν να συμμετάσχουν.

 

 

 

Παναγιώτης Αντωνακόπουλος

Ιατρός

 

 

“Πρέπει να γίνει αναμόρφωση του πλαισίου των οικονομικών κινήτρων…”

 

 

Ο οικογενειακός γιατρός είναι ένας θεσμός δοκιμασμένος στην Ευρώπη και κυρίως στα κοινωνικά συστήματα της Βόρειας Ευρώπης. Στην Ελλάδα συζητιέται καμιά 30αριά χρόνια κι ακόμα δεν έχει γίνει. Δεν υπάρχει και μεγάλη διάθεση εκ μέρους των ιατρών, προφανώς γιατί τα κίνητρα και όλο το πλαίσιο να μη είναι αυτά που πρέπει, δηλαδή να εξαντλείται σε μια συνταγογραφία και νομίζω ότι εάν δεν υπάρχει ικανοποιητική προσέλευση ιατρών πρέπει να γίνει αναμόρφωση του πλαισίου των οικονομικών κινήτρων που έχουν οι γιατροί και γενικότερα των υφιστάμενων υποδομών έτσι ώστε να εξυπηρετηθούν οι πολίτες.

 

Το σίγουρο είναι ότι η πρωτοβάθμια φροντίδα δεν μπορεί να γίνεται στα επείγοντα των νοσοκομείων. Είναι λάθος. Είναι τραγικό λάθος για τους συμπολίτες που πάσχουν σοβαρά. Δηλαδή, συνήθως αυτός που έχει έναν πονοκέφαλο είναι πιο θορυβώδης ασθενής από κάποιον που είναι σε κώμα. Και κάνει πιο πολύ φασαρία κι εμποδίζει τη σωστή λειτουργία των ιατρών. Αυτό το βλέπουμε καθημερινά.

 

Άρα, πρέπει να βρεθεί τρόπος να υπάρξει η πρωτοβάθμια φροντίδα για τα ελαφρά περιστατικά εκτός νοσοκομείων.