Oταν η αξιοπρέπεια είναι απούσα!

Κουράστηκα να διαβάζω για… χαμένες αγάπες… για άδοξους έρωτες… για φυγή των ανθρώπων που αγάπησαν… και άλλα φαιδρά, διανθισμένα με μηνύματα μίσους κι εκδίκησης, ιδιαίτερα από γυναίκες πονεμένες που βρήκαν τα social media ως πρόσφορο έδαφος για να διαλαλήσουν τα απωθημένα τους.

Και αν αυτά γράφονταν από κοριτσάκια 15-20 χρόνων κάπως, ίσως, τα δικαιολογούσα λόγω αφέλειας της ηλικίας τους.
Οταν όμως γράφονται από γυναίκες 40 ετών και άνω μόνο γέλια και μια ελαφρά μορφή αηδίας μου προξενούν, αφού αποδεικνύουν πως δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας πάνω τους.

Αραγε, ποιος σοβαρός άντρας μπορεί να εμπιστευτεί κάποια η οποία με ελαφρά την καρδία δημοσιεύει όσα δημοσιεύει, ή λέει δεξιά και αριστερά όσα λέει, για έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκαν στιγμές μαζί;

Σίγουρα, θα τις ενθαρρύνουν αυτοί που έχουν βλέψεις ερωτικές, δηλαδή αυτοί που θέλουν να τις ρίξουν στο κρεβάτι. Κανένας σοβαρός άνθρωπος, όμως, δεν μπορεί να εμπιστευτεί κάποια που τόσο εύκολα κατηγορεί τον πρώην σύντροφό της.

Αν όμως κάποιες αυτό θέλουν, αν δηλαδή ο στόχος τους είναι να τις λυπηθούν κάποιοι για να περάσουν μαζί τους κάποια βράδυα, ε, τότε καλά κάνουν και να συνεχίσουν έτσι. Αν αυτό υπαγορεύει η όποια αξιοπρέπεια έχουν. Για τους υπόλοιπους πάντως, αυτούς που μπορεί να ζητούν μια πιο σοβαρή σχέση, σίγουρα θα τρέξουν όσο πιο μακριά τους γίνεται.

Αραγε, είναι η αγάπη δεσμευτική; Οταν αγαπάς, ο άνθρωπος που αγαπάς, είναι υποχρεωμένος/νη να μένει μαζί σου όταν νιώσει ότι έπαψε να έχει συναισθήματα; Και αν δεν μπορεί να μείνει, αυτό σου δίνει το δικαίωμα να εξαπολύεις κατηγορίες εναντίον του/της;
Ποιος ή ποια υπογράφει συμβόλαιο με τον/την σύντροφό του/της, ότι θα παραμένει σε μία σχέση όταν πάψει να έχει αισθήματα ή όταν πάψει να νιώθει άνετα στη σχέση;

Η αγάπη δεν είναι δεσμευτική και όσο κάποιοι ή κάποιες δεν το αντιλαμβάνονται θα ζουν συνεχώς στη μιζέρια και στην αυτολύπηση!

Τελικά, όπως διάβασα κάπου, “κάθε ηλίθιος μπορεί να κριτικάρει, να κατηγορήσει, να παραπονεθεί, και οι περισσότεροι ηλίθιοι το κάνουν”!