Τα ψυχολογικά προβλήματα των πολιτικών!

Του Γιώργου Φάκου

“Εμείς οι πολιτικοί είμαστε ψυχασθενείς. Δεν εξηγείτε διαφορετικά να σε βρίζουν κι εσύ να τους χαμογελάς”

Την παραπάνω φράση μου είχε πει βουλευτής στις αρχές του 2000 και επιβεβαιώνεται από έρευνα του Βασιλικού Κολεγίου του Λονδίνου, στο ερωτηματολόγιο της οποίας καλέστηκαν να απαντήσουν 650 μέλη του Βρετανικού Κοινοβουλίου, κάτι που έκαναν τελικά 146. Οι βουλευτές, λοιπόν, έχουν διπλάσια πιθανότητα να εμφανίσουν προβλήματα ψυχικής υγείας απ’ ότι άλλοι εργαζόμενοι.
Να σημειωθεί εδώ ότι η έρευνα έγινε ανώνυμα και μέσω διαδικτύου.

Οι απαντήσεις σχετικά με την ψυχική τους υγεία συγκρίθηκαν με απαντήσεις ανθρώπων με παρόμοια εισοδήματα και θέσεις εργασίας με ανάλογο στρες.. Διαπιστώθηκε ότι πάνω από το ένα τρίτο [34%] των βουλευτών δήλωσαν διάφορα προβλήματα ψυχικής υγείας [έναντι 17% του γενικού πληθυσμού], όπως αυξημένα αισθήματα έλλειψης ικανοποίησης από τη ζωή, έλλειψης αξίας του εαυτού, άγχους, κατάθλιψης κ.α.

Ακόμη, αισθάνονται ότι κατά καιρούς πέφτουν θύματα ψυχολογικής βίας και εκφοβισμού μέσα στη Βουλή, ενώ συχνά το πολωτικό και συγκρουσιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο εργάζονται, μπορεί να κάνει κακό στην ψυχική υγεία τους. Από την άλλη, φαίνεται πως μια δεύτερη δουλειά έξω από τη Βουλή δεν αυξάνει το επίπεδο του στρες τους.

Οι ερευνητές επεσήμαναν επίσης το χαμηλό βαθμό ανταπόκρισης των μελών του Κοινοβουλίου στην έρευνα (μόνο 22,5%), πιθανώς επειδή οι βουλευτές -παρά την ανωνυμία- φοβούνται το στίγμα, αλλά και το αυτο-στίγμα της ψυχικής νόσου, και δυσκολεύονται να παραδεχθούν (ακόμη και στον εαυτό τους) την αλήθεια για την ψυχική υγεία τους. Ένας από τους ερευνητές, ο ψυχίατρος δρ Νταν Πούλτερ, ο οποίος είναι επίσης βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος και πρώην υπουργός Υγείας την περίοδο 2012-15, τόνισε ότι «τα ευρήματα αναδεικνύουν μια ανησυχητική εικόνα για την ψυχική υγεία των βουλευτών».

Όπως είπε, η μελέτη «εγείρει σημαντικά ζητήματα για το πώς είναι δυνατό να υποστηριχθούν καλύτερα οι άνθρωποι που φτιάχνουν και ελέγχουν τους νόμους της χώρας και οι οποίοι έχουν κακή ψυχική υγεία». Πρόσθεσε ότι «το να είναι κανείς βουλευτής, μπορεί να αποδειχθεί μια αρκετά μοναχική απασχόληση, ενώ η ίδια η δουλειά είναι εγγενώς στρεσογόνα». Επιπλέον, επεσήμανε τα μακριά ωράρια εργασίας, καθώς «οι βουλευτές μπορεί να εργάζονται έως 60 ώρες την εβδομάδα στη Βουλή και στις εκλογικές περιφέρειες τους, περνώντας έτσι το μεγαλύτερο μέρος της εβδομάδας μακριά από τα σπίτια τους.

Αυτό θέτει σε κίνδυνο τις σχέσεις τους, ενώ στο τέλος της μέρας δεν μπορούν να προστρέξουν στο υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον του σπιτιού τους». Ο Πούλτερ επεσήμανε επίσης πως είναι ανησυχητικό ότι οι μισοί βουλευτές με πρόβλημα ψυχικής υγείας δηλώνουν ότι δεν θέλουν να το συζητήσουν με κανένα άλλο συνάδελφό τους, ούτε να αναζητήσουν βοήθεια.

Η παραπάνω μελέτη, θα έλεγα ότι δε αφορά μόνο τους βουλευτές, αλλά γενικότερα όσους ασχολούνται με την πολιτική, κατέχοντας κάποια θέση. Γι’ αυτό, λοιπόν κι εξηγούνται πολλά ως προς την συμπεριφορά τους…