“Μίλα μας για την ομορφιά”

“Όταν μοιάζουν όλα απαίσια, χρειαζόμαστε

κάτι που μας φτιάχνει τη διάθεση.

Μίλα μας λοιπόν για την ομορφιά”

Πάντα ακούμε να μας λένε: “Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η εξωτερική ομορφιά αλλά η εσωτερική”.
Τίποτα δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο λάθος από αυτή την πρόταση.
Αν ήταν έτσι, γιατί προσπαθούν τόσο τα λουλούδια να τραβήξουν την προσοχή των μελισσών;
Και γιατί οι σταγόνες της βροχής γίνονται ουράνιο τόξο όταν συναντούν τον ήλιο;
Διότι η φύση επιθυμεί την ομορφιά. Και ικανοποιείται μόνο όταν αυτή μπορεί να εκθειαστεί.

Η εξωτερική ομορφιά είναι το ορατό κομμάτι της εσωτερικής. Και εκδηλώνεται από το φως που λάμπει στα μάτια του καθενός. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι κακοντυμένος, αν δε συμβαδίζει με τα πρότυπα αυτού που θεωρούμε κομψό ή αν δεν τον απασχολεί καν να εντυπωσιάσει τους γύρω τους. Τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής και καθρεφτίζουν όλα όσα μοιάζουν κρυμμένα.

Όμως, εκτός από την ικανότητα να λάμπουν, τα μάτια έχουν κι άλλη ιδιότητα: λειτουργούν σαν καθρέπτες για τον άλλο.
Και αντικατοπτρίζουν όποιον τα θαυμάζει. Έτσι, αν η ψυχή εκείνου που κοιτάζει είναι σκοτεινή, θα βλέπει πάντα την ασχήμιά του. Γιατί όπως όλοι οι καθρέπτες, τα μάτια επιστρέφουν στον καθένα την αντανάκλαση του προσώπου του.

Η ομορφιά υπάρχει σε όλα τα δημιουργήματα. Ο κίνδυνος ωστόσο κρύβεται στο ότι ως άνθρωποι που συχνά απομακρυνόμαστε από τη Θεϊκή Ενέργεια αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη γνώμη των άλλων.

Αρνούμαστε την ίδια μας την ομορφιά επειδή οι άλλοι δεν μπορούν ή δε θέλουν να την αναγνωρίσουν. Αντί να αποδεχτούμε ποιοι είμαστε, προσπαθούμε να μιμηθούμε αυτό που βλέπουμε γύρω μας.

Προσπαθούμε μα μοιάσουμε σε εκείνον για τον οποίο όλοι λένε: “Τι όμορφος!”. Σιγά-σιγά η ψυχή μας μαραζώνει, η διάθεσή μας μειώνεται και όλες οι δυνατότητες που είχαμε για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο παύουν να υπάρχουν.
Ξεχνάμε ότι ο κόσμος είναι εκείνο που εμείς πιστεύουμε πως είναι.

Δεν έχουμε ανάγκη πια τη λάμψη του φεγγαριού και γινόμαστε το πηγάδι που το καθρεπτίζει. Την επόμενη μέρα ο ήλιος θα εξατμίσει το νερό του πηγαδιού και δεν θα απομείνει τίποτα.

Όλα επειδή μια μέρα κάποιος είπε: “Είσαι άσχημος”. Η επειδή κάποιος άλλος σχολίασε: “Είναι όμορφη”. Με δύο μόνο λέξεις κατάφεραν να κλέψουν όλη την αυτοπεποίθησή μας.

Κι αυτό μας ασχημαίνει. Κι αυτό μας γεμίζει πικρία.

Εκείνη τη στιγμή βρίσκουμε παρηγοριά σε αυτό που λένε “σοφία”: έτοιμες ιδέες από ανθρώπους που προσπαθούν να ορίσουν τον κόσμο αντί να σέβονται το μυστήριο της ζωής. Εκεί υπάρχουν οι κανόνες, οι κανονισμοί, τα μέτρα κι ένα σωρό βάρη, εντελώς άχρηστα βάρη, μια προσπάθεια να καθοριστεί ένα πρότυπο συμπεριφοράς.
Η ψεύτικη σοφία μοιάζει να λέει: μη σε απασχολεί η ομορφιά, γιατί είναι επιφανειακή και εφήμερη.

Δεν είναι αλήθεια. Όλα τα πλάσματα που έχουν δημιουργηθεί κάτω από τον ήλιο, από τα πουλιά στα δέντρα έως τα λουλούδια στα ποτάμια, καθρεφτίζουν το θαύμα της πλάσης.
Αν αντισταθούμε στον πειρασμό του να δεχτούμε ότι οι άλλοι μπορούν να ορίσουν ποιοι είμαστε, σιγά-σιγά θα μπορέσουμε να κάνουμε τον ήλιο στην ψυχή μας να λάμψει.

Η αγάπη θα περάσει δίπλα μας και θα πει: “Δεν είχα προσέξει ποτέ την προστασία σου”.
Κι η ψυχή μας θα απαντήσει: “Να είσαι πιο προσεχτική, γιατί είμαι εδώ. Χρειάστηκε ένα αεράκι για να διώξει τη ακόμη από τα μάτια σου, τώρα που με αναγνώρισες όμως μη με εγκαταλείψεις ξανά, επειδή όλοι επιζητούν την ομορφιά”.

Η ομορφιά δεν βρίσκεται στην ομοιότητα, αλλά στη διαφορά. Δεν μπορούμε να φανταστούμε καμηλοπάρδαλη χωρίς το μακρύ λαιμό της ή κάκτο χωρίς αγκάθια. Η ασυμμετρία στις κορυφές των βουνών είναι αυτό που τις κάνει επιβλητικές. Αν το χέρι του ανθρώπου προσπαθούσε να δώσει σε όλες την ίδια μορφή, δε θα ενέπνεαν τον σεβασμό.

Όταν κοιτάζουμε έναν κέδρο δε σκεφτόμαστε πως τα κλαδιά του θα έπρεπε να έχουν όλα το ίδιο μέγεθος. Σκεφτόμαστε: “Είναι δυνατός”.
Όταν βλέπουμε ένα φίδι δε λέμε ποτέ: “Σέρνεται στο έδαφος, ενώ εγώ περπατάω με το κεφάλι ψηλά”. Σκεφτόμαστε: “Μπορεί να είναι μικρό, όμως το δέρμα του είναι χρωματιστό, η κίνησή του όλο χάρη κι έχει περισσότερη δύναμη από μένα”.
Όταν η καμήλα διασχίζει την έρημο και μας πηγαίνει εκεί που θέλαμε να φτάσουμε, δε λέμε ποτέ: “Έχει καμπούρες και άσχημα δόντια”. Σκεφτόμαστε: “Αξίζει την αγάπη μου για την αφοσίωση και τη βοήθειά της. Χωρίς αυτή ποτέ δε θα μπορούσα να είχα γνωρίσει τον κόσμο”.

Το ηλιοβασίλεμα είναι πάντα ομορφότερο όταν ο ουρανός είναι γεμάτος με ανομοιόμορφα σύννεφα, επειδή μόνο έτσι μπορεί να αντιφεγγίσει τα πολλά χρώματα από τα οποία είναι φτιαγμένα τα όνειρα και οι στίχοι του ποιητή.

Δυστυχώς όσοι σκέφτονται: “Δεν είμαι όμορφος επειδή η Αγάπη δε μου χτύπησε την πόρτα”. Στην πραγματικότητα η Αγάπη χτύπησε, αλλά δεν της άνοιξαν, επειδή δεν ήταν έτοιμοι να τη δεχτούν.

Προσπαθούσαν να στολιστούν, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ήδη έτοιμοι.
Προσπαθούσαν να καθρεφτίσουν αυτό που ερχόταν απέξω και ξέχασαν ότι το πιο δυνατό Φως έρχεται από μέσα.

“Το χειρόγραφο της Άκρα”, Paulo Coelho [εκδόσεις Λιβάνη]