Ο Θύμιος του Πύργου και η “Δήμητρα” της Λέσβου σε μια απάνθρωπη κοινωνία!

7 Μαΐου, 2022

του Γιώργου Φάκου

Ο 40χρονος Θύμιος από τον Πύργο, που χαρακτηρίστηκε ως “ο άνθρωπος με το αλυσοπρίονο” βιώνει μια τραγική ιστορία, που ξεκινάει το 2008, με τροχαίο που είχε με την μηχανή του. Εκτός από τα κατάγματα που του επέφερε, τού στέρησε και το μισό του πρόσωπο αφού καταστράφηκε όλη η άνω γνάθος του με αποτέλεσμα έκτοτε να χρειάζεται μηχανική υποστήριξη για να φάει και να μιλήσει.

Έχοντας χάσει τη δουλειά, τους φίλους και το χαμόγελό του, πήρε την απόφαση να μετακομίσει στον Πύργο και να ζήσει με το πολύ μικρό επίδομα που λαμβάνει το οποίο μόλις και μετά βίας αρκεί για την επιβίωσή του.

Τα δύσκολα για εκείνον δεν είχαν τελειώσει, καθώς ο ίδιος έχει πέσει θύμα bullying και επιθέσεων από άγνωστους, οι οποίοι έχουν προσπαθήσει κατά καιρούς να του κάνουν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη, πετώντας στο σπίτι του πέτρες και κροτίδες και κοροϊδεύοντάς τον χωρίς να διστάζουν πολλές φορές να καυχηθούν για αυτά που κάνουν.

Σύμφωνα με πληροφορίες τόσο από κατοίκους της περιοχής όσο και από αστυνομικές πηγές, τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου, ο Θύμιος φαίνεται πως έπεσε για μια ακόμα φορά θύμα μιας τέτοιας επίθεσης. Αυτή ήταν που όπλισε το χέρι του κυνηγώντας νεαρούς στον Πύργο. Περιγράφοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και κάνοντας έκκληση για την παροχή βοήθειας, ο Θύμιος μιλώντας στην ΟΡΤ το 2011 βουρκωμένος και με τρεμάμενη φωνή είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Δεν θέλω να με δει κάποιο παιδάκι ή κάποιος ηλικιωμένος άνθρωπος γιατί θα τρομάξει».

«Θα ήθελα να με πάρει τηλέφωνο ένας γιατρός να με δει και να μου πει τι μπορούμε να κάνουμε. Δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο», είχε πει ο ίδιος.

Η “Δήμητρα της Λέσβου” θα μπορούσε να είναι ήρωας του Στράτη Μυριβήλη. Πρωταγωνιστής σε κάποιο πληθωρικό πεζογράφημα, γυμνό από ανόητους ρομαντισμούς, γεμάτο από τραχειές γωνίες. Στον ίδιο τόπο γεννήθηκαν, στη Συκαμιά Λέσβου, κι αν ο χρόνος είχε άλλα σχέδια κι οι δυο τους είχαν συναντηθεί, ίσως ο μεγάλος λογοτέχνης κατέγραφε την φρικτή πραγματικότητα της ζωής του Δημήτρη ή Δήμητρας υπογραμμίζοντας ξανά πως «Η λογική είναι το πιο αδύνατο μετερίζι μπροστά στις έξαλλες κι ακατανίκητες ενέργειες της ψυχής και της φαντασίας…»

Δημήτρης Καλογιάννης. Ετών 63. Δήμητρα, από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Νιώθει γυναίκα. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αυτό. Είναι παιδί. Όλοι θα μπορούσαν να τον θαυμάσουν για αυτό. Η ιδιαιτερότητα ωστόσο είναι πιο ισχυρή από την καλοσύνη, την πρώτη μπορείς εύκολα να την χλευάσεις, την δεύτερη είναι δύσκολο να την κατανοήσεις _ πόσο μάλλον να την κατακτήσεις. «Ξεπαγώνω» το βίντεο στην οθόνη του υπολογιστή μου. Η Δήμητρα. Με ασημί στενό φουστάνι και πέρλες στον λαιμό χορεύει σαν «τρελή» επάνω σ’ ένα κρεβάτι γεμάτο σκόρπια ρούχα, κουρέλι συναισθήματος.

Στα ηχεία παίζει Πρωτοψάλτη, στο χέρι κρατά μικρόφωνο, βγάζει άναρθρες κραυγές με φόντο εικόνες του Χριστού, είναι αργά για κάποιο θαύμα. Γύρω της μία παρέα εφήβων με κινητά σε θέση καταγραφής. Ξάφνου, ακούγεται η φωνή ενός κοριτσιού «Δώστα όλα, αυτά είναι» κι ύστερα ένα αγορίστικο πρόσταγμα «Δημητράκη, θέλω να τσιρίζεις να κάνεις Αααααα». Φωνές εφηβικές, λυπηρές όπως το θέαμα, γερασμένες στο περιθώριο μιας χλεύης που φέρνει δάκρια σε μάτια ικανά να ξεχωρίσουν το αστείο από το γελοίο, την πλάκα από τον εξευτελισμό.

Η Δήμητρα πέφτει με τα γόνατα στο κρεβάτι, η παράσταση τελείωσε, «Χαμένα χαμένα / τα πιο πολλά κορμιά κουρασμένα / κορμιά δειλά που πήγαν και φύγαν / τόσοι γνωστοί στης νύχτας τον χορό έχουν πιαστεί»… Η παρέα των εφήβων, αγόρια και κορίτσια, φεύγουν από το σπίτι της Δήμητρας έχοντας καταγεγραμμένο στα κινητά τους το show της ντροπής. Το παίζουν ξανά και ξανά, γελάνε μέχρι δακρύων κι αμέσως μετά το «σπρώχνουν» στο αχανές σύμπαν των social media. Δεν είναι η πρώτη φορά που «διασκεδάζουν» με τον Δημητράκη.

Οπως είπε ο Δημήτρης στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου «Ο Δημητράκης και η Δημητρούλα»: «Με τους περισσότερους εδώ δεν λέω ούτε καλημέρα. Πέρασα πολλές δύσκολες καταστάσεις και κανείς δεν με βοήθησε. Τι μου λείπει; Ένας άνθρωπος αληθινός. Τον ψάχνω μέχρι σήμερα με το φανάρι, σαν τον Διογένη…»

Η Δήμητρα, πριν λίγους μήνες βρέθηκε νεκρή στο δρόμο χτυπημένη από διερχόμενο αυτοκίνητο.

Δύο συνάνθρωποί μας που βίωσαν και βιώνουν την χλεύη των… “φυσιολογικών” ανθρώπων που δεν συγχωρούν αν κάποιος “χάσει” τη ζωή του από ένα ατύχημα ή έχει μια ιδιαιτερότητα. Αποτελούν και θα αποτελούν πάντα τα πρόσωπα εκείνα με τα οποία θα σπάμε πλάκα. Τι και αν, όπως η “Δήμητρα”, ζητούν απεγνωσμένα έναν άνθρωπο; Τι και αν η ζωή του Θύμιου καταστράφηκε από ένα ατύχημα;